Szukaj

Polityka prywatności
projekt i realizacja Carbo Media

Henryków –

Założenie pałacowo-parkowo-folwarczne położone jest w zachodniej części wsi, po pół­nocnej stronie lokalnej drogi ze Szprotawy do Niegosławic. Pałac otaczają od południa i wschodu zabudowania gospodarcze, a od północnego zachodu park. Pierwsza wzmianka dotycząca dóbr rycerskich w Henrykowie wiąże się z rodziną von Nostitz i pochodzi z po­łowy XVI wieku. W XVII wieku osiedlili się tu von Schobergowie, a w 1701 roku właści­cielem został Johann von Knobelsdorff. Późnobarokowy pałac zbudowany został w roku 1782 przez Kaspara Adolfa von Knobelsdorffa. Od roku 1821 majątek pozostawał w rę­kach rodziny Neumann, która rezydowała tam do roku 1945. Na początku XIX wieku na­stąpiła przebudowa wnętrz pałacowych. Z dużego hallu wydzielono wówczas mniejsze po­mieszczenia i utworzono wąski korytarz prowadzący do sali położonej od strony podwórza, a następnie do dwóch klatek schodowych, wiodących na piętro i do piwnicy, rozmieszczo­nych symetrycznie wokół tegoż korytarzyka.

Murowany i tynkowany pałac zbudowany został na planie prostokąta, jako obiekt dwu­kondygnacyjny z częściowo użytkowym poddaszem, osadzony na wysokich piwnicach, zamknięty mansardowym dachem z naczółkami, krytym dachówką karpiówką. Elewa­cja frontowa, południowa jest dziewięcioosiowa. Pięć osi środkowych zaakcentowanych zostało trójkątnym naczółkiem przeprutym trzema małymi, prostokątnymi okienkami. Osie otworów przeplatają się naprzemiennie z biegnącymi przez całą wysokość pilastrami, zdwojonymi na narożach i na zakończeniu pięciu osi środkowych. Wejście główne do pa­łacu, poprzedzają wysokie schody z tralkową balustradą udekorowaną wazami. Drzwi osa­dzone w otworze zamkniętym łukowo wyodrębnia portal złożony z pilastrów podwyższo­nych o wolutowe, wystające głowice, na których rozciąga się profilowany, wygięty łuko­wo gzyms. Nad drzwiami umieszczono medalion otoczony rocaillem. Podziały horyzon­talne wyznacza bonionwany cokół oraz krótkie gzymsiki podokienne i delikatnie profilo­wany gzyms wieńczący. Elewacja północna jest podobna do fasady. Różni się jedynie for­mą schodów poprzedzających wejście oraz rozwiązaniem partii dachu w miejscu naczółka. Zamiast niego widoczne jest okno powiekowe.

Krótsze elewacje boczne są czteroosiowe, za to trzykondygnacyjne, gdyż ostatnia kondy­gnacja wchodzi w partię użytkowego poddasza, doświetlonego prostokątnymi, pełnowy­miarowymi oknami. Część otworów pozostawiona została obecnie w formie blend.

Wnętrze jest dwutraktowe z westybulem w przyziemiu po stronie południowej i rozloko­wanymi przy jego ścianach klatkami schodowymi. Wokół korytarza i hallu rozciągają się poszczególne pomieszczenia pałacu. Westybul jest sklepiony krzyżowo. W salach piętra za­chował się częściowo wystrój sztukatorski sufitów.

Po II wojnie światowej, jak wszystkie inne majątki, i ten przeszedł na rzecz Skarbu Państwa w zarządzie PGR, a od początku lat 90. XX wieku zarządzała nim Agencja Własności Rol­nej Skarbu Państwa. Obecnie pałac jest w rękach prywatnych, prowadzone są w nim pra­ce remontowe.

Zobacz również

Żagań, powiat żagański – Kaplica Grobu Bożego (ul. Księżnej Żaganny 16)

Położona obok kościoła Nawiedzenia NMP, jest repliką kaplicy w Görlitz, wzorowanej na grobie Chrystusa w Jerozolimie. Powstała w 1598 z

Żagań, pow. żagański – szpital św. Doroty (ul. Żelazna)

Wraz z przebudową kościoła Świętego Krzyża, z fundacji księżnej Doroty powstał okazały szpital, zaprojektowany przez Schatzberga. Inwestycją, realizowaną w latach

Sobolice, gm. Przewóz, pow. żarski – kościół filialny pw . Najświętszego Serca Pana Jezusa

Wzniesiony w 1865 jako ewangelicki, w stylu neoromańskim, jest orientowany, murowany, salowy na planie prostokąta, z półkolistą absydą od wschodu