W 2019 r., przy wsparciu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz wkładzie własnym właściciela zabytku, zrealizowano prace związane ze wzmocnieniem empor i konserwacją bogatej kamieniarki kaplicy zamkowej oraz remontem dachu nad kaplicą i skrzydłem wschodnim zamku w Siedlisku. Prace te stanowiły kontynuację podjętych przed kilku laty działań konserwatorskich przy tym cennym zabytkowym zespole.
Trzykondygnacyjne, renesansowe skrzydło wschodnie zamku założone jest na planie prostokąta i nakryte dachem dwuspadowym. Przylegająca do niego kaplica jest prostokątna w rzucie, z półkolistą absydą od wschodu. Jej wnętrze z trzech stron obiegają dwukondygnacyjne, murowane empory, wsparte na ozdobnych kolumnach. Podczas prac remontowo-konserwatorskich dokonano naprawy empor oraz przeprowadzono konserwację ich cennego wystroju kamieniarskiego. Prace poprzedziły badania konserwatorskie. W trakcie remontu przełożono również pokrycie dachu nad skrzydłem wschodnim i kaplicą, ponownie układając dachówkę ceramiczną karpiówkę, z uzupełnieniem ubytków w analogicznym materiale. To kolejny zabytek w naszym województwie remontowany z zachowaniem historycznego pokrycia dachu.
Pierwsza wzmianka o zamku pochodzi z 1298 r. W 1360 r. Siedlisko oddano w lenno możnemu rodowi von Rechenberg, a sto lat później Baltazar v. Rechenberg zbudował na miejscu starszej warowni murowany zamek, którego relikty tkwią w ścianach południowego skrzydła. W 1561 r. właścicielem Siedliska został Fabian von Schönaich, a w latach 1597–1618 jego syn Georg rozbudował gotycką siedzibę w największą na Śląsku w dobie manieryzmu rezydencję. W pierwszym etapie prac budowniczy Melchior Deckhardt z Legnicy, przy udziale rzeźbiarza-kamieniarza z Żar, przekształcił i powiększył skrzydło południowe zamku. Kolejne realizacje, obejmujące skrzydło wschodnie z kaplicą, dom bramny i otaczające całe założenie fortyfikacje wzniósł Andreas Hindenberg wg projektu Valentina Säbischa z Wrocławia. W dziele tym miał swój udział kamieniarz Ulrich z Zurychu. W 1710 r. rozpoczęto barokową rozbudowę rezydencji, którą zaprojektował Jacob Wagner ze Wschowy i Stefano Spinetti. Powstały kolejne skrzydła zamykające dziedziniec od zachodu i północy oraz ujeżdżalnia przy założonym od północy drugim dziedzińcu. Pracami kierował budowniczy Schönphlug z Bytomia Odrzańskiego. W latach 1865–1875 przebudowano skrzydło południowe, któremu projektant Carl Lüdecke nadał kształt neorenesansowy. W 1905 r. H. Poeltzig zaprojektował mauzoleum, wzniesione przy kaplicy zamkowej. Założenie wzbogacono o park o charakterze krajobrazowym. W 1945 zamek użytkowały wojska sowieckie, a opuszczając budowlę podpaliła ją. W latach 1966–1971 obiekt został odgruzowany przy udziale harcerzy ze szczepu Makusynów, a skrzydło wschodnie i budynek bramny wyremontowano. Od kilku lat stanowi własność prywatną.