Rycerska siedziba obronna Rechenbergów z XVI w. została w następnym stuleciu rozbudowana. Ok. 1750, w czasie remontu obiektu, ujednolicono elewacje nadając im barokową artykulację. Kolejny remont, na przełomie XVIII–XIX w., zaznaczył się we wnętrzach elementami klasycystycznego wystroju sztukatorskiego. Był remontowany w 1972 i po 2000. Jest otoczony fosą, rozlewającą się na zapleczu w staw, murowany, na planie wydłużonego prostokąta, dwutraktowy, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym z powiekami. Piwnice i większość pomieszczeń w parterze przekryte są sklepieniami kolebkowymi i krzyżowymi (XVII w.). Współczesne sklepieniom są dwubiegowe schody w sieni, z kamienną balustradą. W dużej sali na parterze zachowały się sztukatorskie dekoracje, m.in. kominka. Do wejścia ujętego barokowym portalem prowadzi przerzucony nad fosą most z kamienną balustradą. Przy pałacu istnieje niewielkie krajobrazowe założenie parkowe.