Pierwotnie był to kościół parafialny, wzniesiony w 3. ćw. XIII w., w stylu wczesnogotyckim, w 1489 powiększony o prezbiterium, w XVI i XVII w. przebudowany wewnątrz z przystosowaniem do liturgii protestanckiej. W 1621 podwyższona została wieża. Był restaurowany w 1822, 1936 i w latach 1952–1956, gdy zregotyzowano wnętrze, usuwając wtórne nawarstwienia i empory. Kościół jest orientowany, murowany z cegły, trójnawowy o układzie pseudobazylikowym, z węższym prezbiterium zakończonym trójbocznie, zakrystią przy korpusie od północy i wieżą od zachodu. Nawy i prezbiterium nakryte są wysokimi dachami dwuspadowymi, nad prezbiterium załamanym od wschodu. Wnętrze korpusu podzielone na nawy ośmiobocznymi flarami, przekryte jest pięcioprzęsłowymi sklepieniami krzyżowo-żebrowymi spływającymi na wewnętrzne przypory, a prezbiterium sklepieniem gwiaździstym. W bryle budowli dominuje masywna wieża, szerokością równa korpusowi, pięciokondygnacyjna, zdobiona ostrołucznymi blendami, z ośmioboczną nastawą zwieńczoną barokowym hełmem z latarnią. Najcenniejszym elementem gotyckiego i barokowego wyposażenia jest manierystyczny tryptyk z ok. 1600, z późnogotyckimi rzeźbami 12. apostołów, pochodzącymi z wcześniejszego ołtarza. Rewersy skrzydeł zdobione są malowanymi scenami autorstwa Davida Prewsa z Gorzowa.

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.