Zgrupowane są przy dwóch wirydarzach – gotyckim, przylegającym do południowej nawy kościoła i założonym w XVIII w., większym, od wschodu. Odbudowany po pożarze w 1722, klasztor otrzymał jednolitą późnobarokową szatę architektoniczną. Był remontowany w 60. i 70. latach XX w., a po 2000 poddany renowacji. Wszystkie skrzydła kompleksu są murowane, w planach prostokątne, południowe i wschodnie ujęte w narożach cylindrycznymi basztami, jednotraktowe z korytarzami - gankami od strony zewnętrznej, piętrowe, nakryte dachami dwuspadowymi z wystawkami. W południowym skrzydle gotyckiej części klasztoru znajduje się sala ze sklepieniem krzyżowo - żebrowym. Krużganki i liczne sale w parterze mają sklepienia kolebkowe i żaglaste. Elewacje zdobione są pilastrami oraz sztukatorską dekoracją regencyjną. Środek elewacji skrzydła południowego podkreślony jest trzykondygnacyjnym pozornym ryzalitem, zwieńczonym klasycystyczną, balaskową attyką z wazonami i alegorycznymi rzeźbami.

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.