Wzmiankowane w 1287 w dokumencie Przemysława II, jako przynależne do kasztelanii  międzyrzeckiej. W 1336 należały do rycerza Jana de Sunnewald i określone zostały mianem oppidum (miasteczko). W 1 poł. XVIII w. Lubniewice dzierżawił uchodźca z Polski – arianin Achacy Taszycki, który stworzył tutaj znaczący w Europie ośrodek myśli ariańskiej. Mieszkańcy Lubniewic trudnili się rolnictwem i drobnym rzemiosłem. Znaczniejszy rozwój gospodarczy nastąpił po 1698, gdy ówczesny dzierżawca tutejszych dóbr baron von Schmetau sprowadził ze Śląska sukienników. Prawa miejskie Lubniewice otrzymały dopiero w 1808 r. lecz w znaczeniu urbanistycznym były miastem od dawna, mając regularne rozplanowanie z rynkiem w centrum oraz zwartą zabudowę, w obecnej postaci murowaną, z XIX w.

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.