W 1378 Rokitno weszło w skład dóbr cysterskiego klasztoru w Bledzewie. W 1677 opat Kazimierz Jan Opaliński założył tutaj prepozyturę. W 1742 opat Józef Michał Gorczyński rozpoczął budowę kościoła, jako architektonicznej oprawy szesnastowiecznego obrazu Matki Boskiej. Budowę świątyni, zaprojektowanej przez Karola Martina Frantza kontynuowali do 1756 następcy Gorczyńskiego – Maciej Poraj Konarzewski i Józef Loka, który do artystycznej oprawy wnętrz zaangażował malarza Georga Wilhelma Neunhertza i rzeźbiarza Christiana Grünewalda. Kościół był restaurowany w 1863, 1959, 1970 i 1998. Świątynia stroną prezbiterialną zwrócona na północ, jest murowana, trójnawowa o układzie halowym, z prezbiterium zakończonym trójbocznie, ujętym przez zakrystię i kaplicę, z emporami w drugiej kondygnacji oraz czterobocznymi wieżami po bokach południowego przęsła nawy głównej. Nawę i prezbiterium przekrywają sklepienia żaglaste, zdobione freskami ze scenami z życia Marii oraz Starego i Nowego Testamentu. W plastycznej oprawie elewacji występują pilastry i gzymsy, a w fasadzie ponadto pozorny ryzalit na osi, zwieńczony trójkątnym przyczółkiem. Po obu stronach ryzalitu znajdują się hemisferyczne wnęki a w nich posągi świętych. Wieże nakryte są klasycystycznymi hełmami o wklęsłych bokach u podstawy, przechodzącymi w formę pylonów z wazonami w zwieńczeniu. Bogate, późnobarokowe wyposażenie wnętrza pochodzi z czasu budowy kościoła.

 

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.