Uroczyste poświęcenie świątyni nastąpiło dnia 15 grudnia 1748 roku. Barokową budowlę wzniesiono w konstrukcji ryglowej na rzucie centralnym. Już wówczas przewidziano wzniesienie wieży, którą zrealizowano ostatecznie w 1828 r. jako murowaną w nowym stylu klasycystycznym. Po II wojnie światowej zbór ewangelicki przejęli katolicy.

Kościół jest budowlą orientowaną, z częścią prezbiterialną skierowaną na wschód, założoną na centralnym planie krzyża greckiego. Zasadnicza bryła wzniesiona została w konstrukcji ryglowej z wypełnieniem ceglanym. Wieżę, wkomponowaną w kulisowo rozwiniętą fasadę, wymurowano z kamienia i cegły. Dwukondygnacyjną bryłę nakrywa wysoki mansardowym dach. Elementy składowe ścian stanowią podwaliny, słupy, rygle i oczepy. Brak w nich stężających konstrukcję zastrzałów. Szkielet ścian sprzężono z wewnętrzną drewnianą konstrukcją trójkondygnacyjnych empor i więźbą dachową. Zastosowane rozwiązania konstrukcyjne w budowli o tak dużych gabarytach pozwalają zaliczyć ją do przykładów wysokich osiągnięć technicznych w skali nie tylko regionu, ale i kraju.