Osadę targową powstałą w XII w. obok przeprawy przez Wartę dwóch szlaków handlowych, z Wrocławia i Poznania do Szczecina, przed 1295 zreformował Przemysław II, lokując ją na prawie polskim. Otrzymane w 1306 przywileje na wzór magdeburskich potwierdził Władysław Jagiełło po pożarze miasta w 1400. Średniowieczne założenie owalnego kształtu, z regularną siatką ulic i rynkiem pośrodku, północno-zachodnim bokiem przylegało do Warty, z pozostałych stron otoczone było murami obronnymi i fosą. Gospodarka miasta, oparta na rzemiośle, rybołówstwie i rolnictwie, od poł. XIV w. czerpała dochody z handlu warciańskiego. Kasę miejską zasilały też wpływy z komory celnej i opłat targowych. Skwierzyna nie rozwinęła się jednak w ośrodek o znaczeniu ponadlokalnym. W XIX w. powstał tu przemysł spożywczy, drzewny i tytoniowy, co wpłynęło na rozwój przestrzenny miasta i budowę okazałych obiektów użyteczności publicznej. Miasto królewskie Rzeczpospolitej, w czasie II rozbioru przyłączone do Prus, traktatem wersalskim niezwrócone Polsce, pozostało poza jej granicami do 1945.

 

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.