Zbudowany wkrótce po lokacji miasta kościół farny (wzmiankowany w 1328) został w 1400 strawiony ogniem. Na miejscu odbudowanego po tym pożarze, zapewne drewnianego, wzniesiono pod kon. XV w. obecny kościół. Uszkodzony pożarami w 1624 i 1712 utracił prawdopodobnie sklepienia. W latach 1861–1863 został gruntownie przebudowany w duchu neogotyku. Wymieniono górne pasmo murów obwodowych i wyższych partii okien, wnętrze zaś otrzymało nowe sklepienia i wyposażenie. Budowla jest orientowana, murowana z cegły, halowa, trójnawowa z trójbocznym obejściem, oskarpowana, z zakrystią od północy i wieżą z przyległymi po bokach lokalnościami od zachodu, nakryta dachem dwuspadowym załamanym od wschodu. Wnętrze kościoła przekryte jest pięcioprzęsłowym ośmiodzielnym sklepieniem, wspartym na smukłych flarach, bez arkad międzynawowych. Wieża z attyką krenelażową, ze sterczynami w narożach nakryta jest hełmem ostrosłupowym.
 

Źródło: Zabytki architektury województwa lubuskiego, Zielona Góra 2010 r.