Założenie podworskie usytuowane jest w zachodnim skraju miejscowości, na południe od drogi prowadzącej z Nowego Żabna do Wrociszowa. Dwór zlokalizowany jest na wyniesie­niu terenu, podkreślającym jego dominujący charakter. Od strony północnej prowadzi do niego podjazd biegnący przez prostokątne podwórze gospodarcze. Od wschodu, północy i północnego-zachodu otoczony jest częściowo zachowaną zabudową gospodarczo-inwen­tarską, od zachodu i południa reliktami parku oraz dawnym ogrodem. Budynek jest użyt­kowany i pełni funkcję mieszkalną.

Pierwsza wzmianka na temat wsi pojawiła się w dokumentach w 1418 roku. W latach 1485-1501 Ciepielów należał do Johana Vechener (Fechner). W 1592 roku panem mająt­ku ciepielowskigo był Hans Starszy von Braun. Po nim posiadłość odziedziczył Wolf von Braun, wymieniany w źródłach historycznych w roku 1610. W ciągu następnych stu lat dobra kilkakrotnie zmieniały właścicieli, i tak w 1. poł. XVII wieku przeszły w ręce rodzi­ny von Nassau, później Carla Christopha von Löben. W 2. poł. lat 60. XVII stulecia po­nownie zostały własnością familii von Braun. Od 1718 do 1774 roku były dyspozycji Wol­fa Alexandra von Nassau, a po jego śmierci objął je Carl Christoph von Nassau. Zgodnie z opisem wsi z 1791 roku panem dóbr rycerskich, w skład których wchodził dwór i fol­wark był von Siegroth, natomiast na początku XIX stulecia jako posiadacz wymieniany był Carl Friedrich von Dyherrn. Prawdopodobnie od przedstawiciela rodu von Dyherrn majątek kupił porucznik Friedrich Wilhelm Schönknecht. W roku 1846 prawo własności do Ciepielowa nabył Carl Eichler, który w roku 1863 przeprowadził remont budynku. Po śmierci Carl Eichlera w 1893 roku dobra przeszły na jego żonę Emilię. W 2. poł. lat 90. XIX wieku dziedzicem majątku został Richard Pietrusky. Posiadłość pozostała we włada­niu tej rodziny do 1945 roku. Po wojnie ziemię i zabudowania przekazano Spółdzielni Pro­dukcyjnej, a w 1965 majątek przejęło PGR. W 1966 roku PGR przeprowadziło general­ny remont dworu, związany z adaptacją jego wnętrz na mieszkania pracownicze. W trak­cie prac wykonano m.in. nową klatkę schodową i wprowadzono wtórny podział pomiesz­czeń. Na zewnątrz dokonano przebudowy elewacji południowej, wykonano nowe tynki elewacyjne pozbawiając je częściowo, a w niektórych miejscach całkowicie detalu architek­tonicznego. PGR zlikwidowano w latach 90. XX wieku.

Dwór wzniesiony został prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII wieku, o czym świad­czą zachowane we wschodniej jego części pomieszczenia piwniczne, murowane z kamie­nia i cegły, nakryte ceglanymi sklepieniami kolebowymi. Budynek nie posiada wyraźnych cech stylowych. Budowla rozplanowana jest na rzucie wydłużonego prostokąta urozmaico­nego środkowym ryzalitem pozornym i tarasem ze schodami. Fasada zwrócona jest w kie­runku północnym. Budynek dwukondygnacyjny posadowiony jest na wysokich piwni­cach, przekrywa go dwuspadowy, niski dach. Bryła zwarta zaakcentowana jest pseudory­zalitem zwieńczonym trójkątnym szczytem od strony północnej. Wejście główne umiej­scowione jest centralnie, poprzedza je taras z jednobiegowymi schodami prowadzącymi na podjazd. Elewacje artykułowane są horyzontalnie wysuniętym przed lico cokołem, gzym­sami działowymi: zdwojonym międzykondygnacyjnym i wieńczącym oraz w fasadzie do­datkowo prostymi, odcinkowymi naczółkami nadokiennymi. W szczycie elewacji fronto­wej znajduje się tarcza zegarowa. Źródło: "Zamki, dwory i pałace województwa lubuskiego"