Wieża ciśnień w Ośnie Lubuskim została wzniesiona poza zabudowaniami miejskimi, przy drodze do Rzepina. Budowla powstała w 1903 roku, w pobliżu studni głębinowych, obok zlokalizowano też przepompownię. Po II wojnie światowej wieża została poddana pracom remontowym, usunięto uszkodzenia wynikające z działań wojennych.
 Wieża jest obiektem murowanym z kamienia i cegły, nietynkowanym. Wieża wzniesiona została na planie dwunastobocznym, przechodzącym w zwężający się ku górze walec, z wykuszem w górnej partii. Powyżej znajduje się dwunastoboczna głowica, wzniesiona w konstrukcji ryglowej z prostokątnymi, rytmicznie rozmieszczonymi oknami, ze zbiornikiem wodnym i nakryta dachem ostrosłupowym, wielopołaciowym. Wejście do wiezy usytuowane jest po stronie południowej w formie portalu, o otworze drzwiowym zamkniętym odcinkiem łuku. Wewnątrz budowli znajduje się metalowa klatka schodowa z drewnianymi podestami, prowadząca do zbiornika.
 Architektura wieży nawiązuje do średniowiecznego budownictwa obronnego. Wieża reprezentuje cechy stylistyczne neoromanizmu poprzez formy i wykroje wąskich okien w trzonie. Natomiast zastosowanie konstrukcji ryglowej w głowicy nawiązuje do modnego wówczas stylu rodzimego.
Wodociągowa wieża ciśnień w Ośnie Lubuskim ze względu na oryginalną formę, użyty repertuar detalu architektonicznego, jest jednym z cenniejszych tego rodzaju budowli w północnej części województwa lubuskiego.