Późnoromański kościół powstał ok. poł. XIII w. Przy odbudowie po pożarze w 1803 obniżono dachy i poszerzono okna nawy. W 1997 ogień ponownie zniszczył świątynię, którą po kilku latach odbudowano.
Od XVI w. do 1945 był w rękach ewangelików. Jest budowlą orientowaną, murowaną z granitu ciosanego, jednonawową, z prostokątnym w rzucie prezbiterium, wieżą, szerszą od nawy, od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi. Zachowały się pierwotne okna prezbiterium o lekko zaostrzonym łuku oraz portal wejścia do nawy, uskokowy, ostrołuczny, ujęty obramowaniem przechodzącym w zwieńczeniu w krzyż.