Zbudowany w 2. poł. XIII w., został przesklepiony w XIV (prezbiterium) i XVI w. (nawa), powiększony o zakrystię i wieżę w XV w. Przy odbudowie po pożarze w 1760 przekształcono okna. Był remontowany i restaurowany w 70. i 90. latach XX w. Od czasu reformacji do 1945 należał do ewangelików. Kościół jest orientowany, murowany z kamienia, jednonawowy, z prostokątnym w planie prezbiterium, zakrystią i kruchtą od północy, wieżą od zachodu, nakryty dachami dwuspadowymi. Prezbiterium przekryte jest dwuprzęsłowym sklepieniem krzyżowo-żebrowym, nawa czteroprzęsłowym sklepieniem sieciowym, a zakrystia kolebkowym. Oprócz barokowego wyposażenia z XVIII w., zachowała się gotycka figura Madonny i obraz z ok. 1600, malowany dwustronnie na desce, ze scenami Biczowania i Ukrzyżowania Chrystusa. W rozczłonkowanej bryle kościoła, z oskarpowaną partią nawy, elementem dominującym jest czterokondygnacyjna wieża, nakryta dachem czterospadowym, przechodzącym w ostrosłup.