Zbudowany w kon. XIII w. z ciosanej kostki granitowej, późnoromański, został gruntownie przekształcony w czasach nowożytnych, z zatarciem pierwotnego charakteru. Jest orientowany, salowy na planie prostokąta z zakrystią od północy, z wieżą nad zachodnią partią korpusu – drewnianą nakrytą barokowym hełmem z latarnią (1751). W XVI w. świątynię przejęli ewangelicy, a po 1945 społeczność grekokatolicka.