Zrealizowano prace związane z pierwszym etapem zabezpieczenia murów części zespołu zamkowego w Siedlisku, wpisanego do rejestru zabytków pod nr 16, decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Zielonej Górze z dnia 2.01.1950 r., stanowiącego trwałą ruinę. Przemurowano koronę murów wschodniej części skrzydła południowego, uzupełniono ubytki, naprawiono spękania. Ponadto, wykonano badania i prace konserwatorskie i restauratorskie przy kamiennych kolumnach sali reprezentacyjnej skrzydła południowego, zwanej ogrodową, wpisanych do rejestru zabytków ruchomych pod nr 4/B/70 poz. 4. Kolumny poddano anastylozie i ustawiono w miejscu pierwotnej ekspozycji w sali ogrodowej, na uprzednio przygotowanej nawierzchni.
Zamek w Siedlisku stanowi niezwykle cenny przykład architektury rezydencjonalnej Dolnego Śląska i największą zabytkową rezydencję na terenie województwa lubuskiego. Majątek wymieniany w źródłach już w XIII w. od 1361 r. stanowił siedzibę rodu Rechenbergów, od których w 1561 r. zamek nabył Fabian von Schönaich. Inicjatorem nowożytnej przebudowy i rozbudowy był Georg von Schönaich, który w 1595 r. odziedziczył majątek. W latach 1598-1600 zlecił on mistrzowi murarskiemu Melchiorowi Duckhardtowi z Legnicy budowę nowej siedziby. Po 1602 r. rozbudowano skrzydło południowe, projektując w przyziemiu salę reprezentacyjną, zwaną ogrodową, której sklepienie wsparto na 12 kolumnach. W latach 1602-1618 powstało skrzydło wschodnie i budynek bramny, oraz najcenniejszy pod względem architektonicznym i artystycznym obiekt – kaplica zamkowa, pochodząca z lat 1608-1618. W latach 1612-1614 zamek zyskał fortyfikacje bastionowe wykonane wg projektu Valentina von Säbischa. W okresie kiedy Siedliskiem zawiadował Hansa Carla von Schönaich, wg projektu malarza i architekta Wagnera wzniesiono utrzymane w duchu baroku skrzydło zachodnie, północne oraz wykonał nowy wystrój reprezentacyjnej sali kolumnowej. Istotną inicjatywę stanowiła również przebudowa skrzydła południowego zamku w stylu neorenesansowym wg projektu wrocławskiego architekta Carla Johanna Lüdecke zrealizowana w 1865 r. W 1945 r. zamek został spalony. Ocalał jedynie budynek bramny oraz skrzydło wschodnie z kaplicą, natomiast pozostałe skrzydła zamku zostały wypalone i zachowały się jedynie ich mury wraz z częścią historycznej kamieniarki. Zapewne wówczas zniszczeniu uległy kolumny z reprezentacyjnej sali we wschodniej części południowego skrzydła. W latach 1966-1971 zamek częściowo odgruzowano, przeprowadzono remont budynku bramnego i skrzydła wschodniego z kaplicą. Wówczas również przemurowano częściowo korony murów skrzydeł zamku pozostających w stanie ruiny.
Przed podjęciem prac zabezpieczających dokonano rozpoznania stanu zachowania pozostających w ruinie skrzydeł obiektu, który określono jako bardzo zły, z uwagi na silnie skorodowaną koronę murów, spękania i liczne ubytki materiału budowlanego. Powyższe względy zadecydowały o konieczności niezwłocznego przeprowadzenia prac, które umożliwią zachowanie obiektu dla przyszłych pokoleń. W pierwszej kolejności wytypowano wschodnią część skrzydła południowego zamku. Korona została zaizolowana i przemurowana, ubytki w murze uzupełniono, a spękania naprawiono.
Kolumny, stanowiące element wystroju sali ogrodowej, wykonano z piaskowca około 1601 r. na zlecenie Georga von Schönaich przez nieznanego autora. Trzony kolumn są różnorako dekorowane. Część kolumn posiada trzon pokryty płaskorzeźbioną, spiralną wicią roślinną z owocami granatu, postaciami figuralnymi i zwierzętami. Pozostałe kolumny dekorowane są płaskorzeźbionym ornamentem okuciowym z przedstawieniami maszkaronów. Pierwotnie były one ustawione na uskokowych bazach, a wieńczyły je kapitele korynckie.
Piaskowcowe kolumny były dotychczas składowane na terenie zamku, ułożone pod drzewami, w południowej części, przy dawnym barokowym ogrodzie. Były niekompletne, połamane, ze znaczącymi uszkodzeniami mechanicznymi i licznymi ubytkami. Zły stan zachowania kamieniarki, spowodowany długotrwałymi procesami destrukcyjnymi, zagrażał istnieniu oderwanych od pierwotnego miejsca ekspozycji elementów. W związku z powyższym za konieczne uznano podjęcie kompleksowych prac konserwatorskich oraz powtórne ustawienie kolumn na historycznym miejscu. W wyniku prac uzupełniono brakujące bazy, a miejsca w których częściowo nie zachowały się trzony wprowadzono gładki kamień dla ukazania historycznej kompozycji.
Działania podjęte przez obecnego właściciela zespołu zamkowego umożliwiły częściowe zabezpieczenie obiektu i zachowanie niektórych z jego cennych, oryginalnych, kamiennych elementów wystroju. Podczas realizacji prac zachowano wartość dawności ruin oraz ich malowniczość. Anastyloza kolumn z sali reprezentacyjnej zamku umożliwiła ich ekspozycję w pierwotnej, historycznej przestrzeni, uczytelniła walory i wyeksponowała wartości.
Ponadto, w roku ubiegłym przeprowadzono prace konserwatorskie późnorenesansowego portalu mieszczącego się w skrzydle południowym, od strony dziedzińca, w wyniku których, mimo usytuowania w części budowli znajdującej się w trwałej ruinie, odzyskał on dawną świetność.
W następnym etapie właściciel zespołu planuje dalsze zabezpieczenie murów oraz wykonanie nawierzchni w kolejnych salach, celem umożliwienia komunikacji i bezpiecznego zwiedzania obiektu oraz właściwej, czytelnej ekspozycji cennego zespołu.
Prace dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
