We październiku 2017 r. rozpoczęły się prace remontowe przy kościele pw. Św. Katarzyny w Lubięcinie. Pierwszy kościół na wzgórzu pomiędzy dwoma jeziorami został wzniesiony ok. 1201 r. Został on wymieniony wśród kościołów parafialnych biskupstwa poznańskiego. Prawdopodobnie drewniana świątynia spłonęła i pomiędzy XIV i XV stuleciem zastąpiono ją budowlą murowaną. Średniowieczny kościół jednak nie zachował się do naszych czasów, gdyż po zniszczeniach w związku z wojną trzydziestoletnią został on rozebrany a na jego miejscu z początkiem XVIII stulecia wzniesiono nową świątynię. W XIX w. kościół remontowano. Z tego czasu pochodzi sygnaturka znajdująca się w kalenicy dachu. Po zachodniej stronie świątyni na pocz. XIX w. wzniesiono niewielką drewnianą dzwonnicę, która nie zachowała się do dnia dzisiejszego. Przed II wojną światową świątynia pełniła funkcję kościoła cmentarnego. Po 1945 r. kościół był przez kilka lat użytkowany. Następnie został on opuszczony ze względu na pogarszający się stan techniczny budowli i sukcesywnie popadał w dalszą ruinę. Został on zabezpieczony w latach 80. XX w. i kolejnych latach pozostawał nieużytkowany.
Jest to budowla jednonawowa z zamkniętym trójbocznie prezbiterium wzniesiona z kamienia i cegły. Prezbiterium skierowane jest na północny-wschód. Po jego północnej stronie znajduje się piętrowa dobudówka, która mieści kryptę (dostępną z nawy), zakrystię w parterze (dostępną z prezbiterium) oraz lożę kolatorską na piętrze (dostępną z klatki schodowej). Od wschodu do nawy przylega niewielka kruchta. Prezbiterium nakrywa dwuprzęsłowe sklepienie kolebkowe, a nawę drewniany strop. Większość historycznego wyposażenia nieużytkowanego kościoła została przeniesiona do Muzeum Ziemi Lubuskiej. W świątyni zachowały się jedynie elementy kamienne: część ołtarza głównego, fragmenty ściennego epitafium oraz płyta nagrobna.
Opuszczona świątynia doczekała się remontu, na który uzyskano środki od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Gminy Nowa Sól. Prace obejmą remont dachu z wymianą jego pokrycia na analogiczną dachówkę karpiówkę, naprawę drewnianej sygnaturki oraz wzmocnienie więźby dachowej oraz wykonanie niezbędnych wzmocnień ścian i fundamentów, jak również odtworzenie podsufitki drewnianej w nawie i wykonanie posadzi ceramicznej we wnętrzu.
Jest to budowla jednonawowa z zamkniętym trójbocznie prezbiterium wzniesiona z kamienia i cegły. Prezbiterium skierowane jest na północny-wschód. Po jego północnej stronie znajduje się piętrowa dobudówka, która mieści kryptę (dostępną z nawy), zakrystię w parterze (dostępną z prezbiterium) oraz lożę kolatorską na piętrze (dostępną z klatki schodowej). Od wschodu do nawy przylega niewielka kruchta. Prezbiterium nakrywa dwuprzęsłowe sklepienie kolebkowe, a nawę drewniany strop. Większość historycznego wyposażenia nieużytkowanego kościoła została przeniesiona do Muzeum Ziemi Lubuskiej. W świątyni zachowały się jedynie elementy kamienne: część ołtarza głównego, fragmenty ściennego epitafium oraz płyta nagrobna.
Opuszczona świątynia doczekała się remontu, na który uzyskano środki od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Gminy Nowa Sól. Prace obejmą remont dachu z wymianą jego pokrycia na analogiczną dachówkę karpiówkę, naprawę drewnianej sygnaturki oraz wzmocnienie więźby dachowej oraz wykonanie niezbędnych wzmocnień ścian i fundamentów, jak również odtworzenie podsufitki drewnianej w nawie i wykonanie posadzi ceramicznej we wnętrzu.
