Trwają prace związane z rewaloryzacją parku pałacowego w Zatoniu-Zielonej Górze. W dniu 11 maja 2019 r. Pani Barbara Bielinis-Kopeć Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków spotkała się z Panią mgr inż. arch. Agnieszką Kochańską, autorką projektu i Panem Jarosławem Skorulskim ze Stowarzyszenia „Nasze Zatonie”, aby zapoznać się z przebiegiem prac. W pierwszym etapie m.in., dokonano wycinki samosiejek odsłaniając osie i powiązania widokowe, wykonano prace melioracyjne w obrębie rowów i stawów, odsłonięto brzegi stawów, oznaczono przebieg projektowanych ścieżek parkowych, które przywrócą dawną sieć drożną tego założenia. Planuje się również odtworzenie ogrodzenia, przywrócenie fontann i rzeźb parkowych, wprowadzenie ławek oraz wykonanie parkingu. Już dziś widać pierwsze rezultaty prac, mieszkańcy Zielonej Góry odwiedzają park z ruiną pałacu, zabezpieczoną w trakcie zakończonych w roku ubiegłym prac. Warto przypomnieć, że zabytek został wyróżniony w konkursie Generalnego Konserwatora Zabytków „Zabytek zadbany” w edycji 2019.
Pierwsze założenie dworskie w Zatoniu powstało wraz z budową przez Baltzara von Unruh barokowego dworu (1685 r.-1689 r.). Za czasów Doroty Talleyrand, księżnej żagańskiej (1809 r.-1862 r.) dwór został przebudowany w latach 1842-1843 wg projektu W. Gurlta. Już w 1840 r. potwierdzony jest ogród kwiatowy na tyłach dworu i łąka. Po 1841 r. nastąpiło powiększenie barokowego ogrodu, prawdopodobnie wg wskazówek Petera Josepfa Lenné w romantyczny park o charakterze krajobrazowym. W czasach Renaty baronowej von der Lancken-Wakenitz (1890 r.-1945 r.) powiększono park o część leśną. Park podzielony jest na dwie części: zachodnią z pałacem, posiadającą cechy ogrodu romantycznego i wschodnią, będącą zwartym kompleksem leśnym. Osnowę kompozycji stanowi aleja lipowa, biegnąca przez całą długość parku. Przed fasadą pałacu znajdował się ogród ozdobny, a na wschód od niego – rozległa polana zwana Łąką Joanny. W części zachodniej parku dominuje drzewostan liściasty, starszy, w tym pomnikowy; głównie gatunki rodzime: dąb szypułkowy (Quercus robur), lipa drobnolistna (Tilia cordata), lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos), grab pospolity (Carpinus betulus), buk pospolity (Fagus sylvatica), świerk pospolity (Picea abies Karst) oraz gatunki aklimatyzowane, m.in. tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera), największy w Polsce cypryśnik błotny (Taxodium distichum), a ponadto sosna limba (Pinus cembra), dąb błotny (Quercus palustris) i glediczja trójcierniowa (Gleditsia triacanthos). W części wschodniej występuje drzewostan mieszany, młodszy; głównie dąb szypułkowy (Quercus robur), świerk pospolity (Picea abies), klon zwyczajny (Acer platanoides), klon jawor (Acer pseudoplatanus), oraz gatunki aklimatyzowane: robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia), sosna wejmutka (Pinus strobus), dąb czerwony (Quercus rubra). Od alei lipowej odchodziły ścieżki o swobodnym układzie, zbiegające się w głównych punktach parku (np. kopiec). Obie części parku oddzielone są drogą . Na terenie parku znajdowały się trzy fontanny oraz rzeźby, m.in. sarkofag rzymski z II w. n.e. (ob. Muzeum Narodowym w Warszawie). Elementy dawnej kompozycji i zagospodarowania terenu zostaną przywrócone w trakcie prac związanych z rewaloryzacją zabytku. Ich zakończenie planowane jest w 2010 r.
Pierwsze założenie dworskie w Zatoniu powstało wraz z budową przez Baltzara von Unruh barokowego dworu (1685 r.-1689 r.). Za czasów Doroty Talleyrand, księżnej żagańskiej (1809 r.-1862 r.) dwór został przebudowany w latach 1842-1843 wg projektu W. Gurlta. Już w 1840 r. potwierdzony jest ogród kwiatowy na tyłach dworu i łąka. Po 1841 r. nastąpiło powiększenie barokowego ogrodu, prawdopodobnie wg wskazówek Petera Josepfa Lenné w romantyczny park o charakterze krajobrazowym. W czasach Renaty baronowej von der Lancken-Wakenitz (1890 r.-1945 r.) powiększono park o część leśną. Park podzielony jest na dwie części: zachodnią z pałacem, posiadającą cechy ogrodu romantycznego i wschodnią, będącą zwartym kompleksem leśnym. Osnowę kompozycji stanowi aleja lipowa, biegnąca przez całą długość parku. Przed fasadą pałacu znajdował się ogród ozdobny, a na wschód od niego – rozległa polana zwana Łąką Joanny. W części zachodniej parku dominuje drzewostan liściasty, starszy, w tym pomnikowy; głównie gatunki rodzime: dąb szypułkowy (Quercus robur), lipa drobnolistna (Tilia cordata), lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos), grab pospolity (Carpinus betulus), buk pospolity (Fagus sylvatica), świerk pospolity (Picea abies Karst) oraz gatunki aklimatyzowane, m.in. tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera), największy w Polsce cypryśnik błotny (Taxodium distichum), a ponadto sosna limba (Pinus cembra), dąb błotny (Quercus palustris) i glediczja trójcierniowa (Gleditsia triacanthos). W części wschodniej występuje drzewostan mieszany, młodszy; głównie dąb szypułkowy (Quercus robur), świerk pospolity (Picea abies), klon zwyczajny (Acer platanoides), klon jawor (Acer pseudoplatanus), oraz gatunki aklimatyzowane: robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia), sosna wejmutka (Pinus strobus), dąb czerwony (Quercus rubra). Od alei lipowej odchodziły ścieżki o swobodnym układzie, zbiegające się w głównych punktach parku (np. kopiec). Obie części parku oddzielone są drogą . Na terenie parku znajdowały się trzy fontanny oraz rzeźby, m.in. sarkofag rzymski z II w. n.e. (ob. Muzeum Narodowym w Warszawie). Elementy dawnej kompozycji i zagospodarowania terenu zostaną przywrócone w trakcie prac związanych z rewaloryzacją zabytku. Ich zakończenie planowane jest w 2010 r.
