W trakcie prowadzenia prac we wnętrzu kościoła pod współczesną posadzką odkryto historyczne płytki ceramiczne o kwadratowym wykroju. W nawie ułożone były w karo, a w prezbiterium w mijankę. Ich stan zachowania był zróżnicowany, część elementów była spękana i silnie uszkodzona, część płytek nie zachowała się i miejscowo posadzkę uzupełniały cegły w różnorodnym układzie, zacierające oryginalne ułożenie. Dokonano również odkrycia czterech kamiennych płyt nagrobnych, które w okresie powojennym przykryto nową posadzką. Zostały one wydobyte i wyeksponowane.
Z uwagi na wtórnie podniesiony poziom posadzki we wnętrzu świątyni, w której niejako „zatopione” zostały elementy jej cennego wyposażenia (chrzcielnica, ambona), podjęto decyzję o przywróceniu poziomu historycznego. Jednocześnie dokonano oceny stanu zachowania odkrytej posadzki i ustalono, że część płytek można ponowne wykorzystać. Zostały one wzmocnione preparatami krzemianowymi i ułożone w prezbiterium oraz jako „świadek” pod amboną. W nawie natomiast wprowadzono nową posadzkę ceramiczną na wzór historycznej, z powtórzeniem układu i kolorystyki oryginalnych płytek.
Ściany we wnętrzu kościoła pomalowano powierzchniowo farbami wapiennymi, z uwagi na częściowo zachowane w spodnich warstwach wyprawy historyczne i fragmenty polichromii, ujawnione w wyniku prowadzonych badań konserwatorskich. Wartościowe wymalowania zabezpieczono, w oczekiwaniu na przyszłe prace konserwatorskie.
Dzwonnica przykościelna również została poddana pracom remontowym. Wymieniane w okresie powojennym szalunek i gonty, zostały zastąpione modrzewiowymi, powtarzającymi układ historyczny, zgodnie z ikonografią. Przywrócono również historyczną dyspozycję wnętrza dzwonnicy, w której znajdowało się współcześnie wymurowane pomieszczenie. Drewnianą konstrukcję odsłonięto, usuwając murowane ściany i betonowe wylewki. Konstrukcja dzwonnicy została wzmocniona, a fragmenty zniszczonych podwalin wymieniono na tożsame. Do wnętrza dzwonnicy przeniesiono historyczne cegły tzw. palcówki, służące wcześniej jako uzupełnienia historycznej posadzki w kościele. Tym sposobem oryginalny materiał pozostał w zabytku, jest wyeksponowany i nadal użytkowany. Przywrócono również chorągiewkę na iglicy wieży, na podstawie ikonografii.
Przeprowadzone prace pozwoliły na przywrócenie walorów estetycznych oraz uczytelnienie zachowanej, niezwykle wartościowej substancji zabytku. Ponadto przeprowadzone badania i prace doprowadziły do pogłębienia wiedzy na temat obiektu i pozwoliły na przywrócenie historycznego charakteru wnętrzom. Szczególnie istotnym elementem przeprowadzonych prac jest przywrócona historyczna posadzka w prezbiterium, która stanowi wzorcowy przykład odsłonięcia zabytkowej substancji, przez lata ukrytej, i jej ponownego oddania w użytkowanie w świątyni. Autentyczne wnętrze kościoła w Studzieńcu oraz dzwonnicy przykościelnej, o wyeksponowanej, wzmocnionej, i uczytelnionej zabytkowej substancji, stanowi obraz dobrej współpracy inwestora oraz osób zaangażowanych w proces remontowy.
Kościół w Studzieńcu wzniesiony został w 2. poł. XIII w. Świątynię zbudowano z kamienia polnego i rudy darniowej. W XV w. dobudowano nawę, a w XVI w. wykonano sklepienie kolebkowe w prezbiterium, które pokrywa dekoracyjna, renesansowa polichromia. Po zachodniej stronie świątyni u schyłku XV w. wybudowano dzwonnicę, na której zawieszono dzwon ufundowany w 1495 r. W 1752 r. drewnianą dzwonnicę przebudowano.
Jednonawowa, orientowana świątynia założona jest na rzucie prostokąta, z prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Do prezbiterium od strony północnej przylega prostokątna zakrystia. W ściany zewnętrze wmurowane są XVI-wieczne płyty nagrobne. Do wnętrza prowadzą wejścia zlokalizowane w południowej elewacji, mieszczące średniowieczną stolarkę drzwiową. Świątynia posiada niezwykle bogate wyposażenie z okresu średniowiecza, renesansu i baroku. Kościół w Studzieńcu remontowano na początku XX w. i w latach 50. XX w. Kilka lat temu przeprowadzono naprawy konstrukcji więźby dachowej i wymieniono pokrycie z gontu.
Prace konserwatorskie przy pomniku epitafijnym Wolffa von Dyhrn i jego żony w kościele w Konotopie
Rozpoczęły się badania i prace konserwatorskie przy renesansowym pomniku epitafijnym Wolffa von Dyhrn i jego żony Magdaleny z domu von
