Najdawniejsze historyczne wzmianki o Międzyrzeczu pochodzą z 1003 r. i dotyczą klasztoru benedyktynów, którego lokalizację uczeni umieszczają w sąsiedztwie tutejszego grodu. Pierwszy raz nazwa miejscowości w zniekształconej formie "Mezerici" występuje w 1005 r. w kronice Thietmara, przy opisie wizyty cesarza Henryka II u grobu Pięciu Braci Polskich, zakonników benedyktyńskich, którzy zginęli tu męczeńską śmiercią dwa lata wcześniej.
Zanim w połowie XIII w. dokonano lokacji miasta, w miejscu zamku międzyrzeckiego był gród obronny założony w k. IX wieku, przy którym powstało podgrodzie, a niedaleko także osada targowa. Wkrótce także, w XII w. rozwinęło sie osadnictwo przy trakcie do Santoka. Lokacja miasta z połowy następnego stulecia określiła organizm miejski położony w widłach rzek Paklicy i Obry o regularnym rozplanowaniu zorganizowanym przez krzyżujące się dwie główne ulice, dzielące miasto na ćwiartki. Wzniesienie fortyfikacji miejskich zakończyło proces powstawania miasta. Mury otoczyły zabudowane częściowo kwartały ulic, za nimi, korzystając z naturalnego ukształtowania terenu i dużej ilości cieków wodnych, wykopano fosę. Miasto było królewskim, stąd znajdująca się tu siedziba kasztelana i starosty. Ranga miasta, położenie w miejscu krzyżujących się ważnych szlaków handlowych oraz rozwijające się rzemiosło przyczyniły się do jego rozkwitu. W XV wieku Międzyrzecz był jednym z największych miast Wielkopolski. W czasie rozbiorów miasto zostało wcielone do Królestwa Pruskiego. Przynależało do Niemiec do 1945 roku, z krótką przerwą w okresie istnienia Księstwa Warszawskiego.
Zabudowa staromiejska skupiona jest głównie w obrębie zachowanego średniowiecznego układu ulic, gdzie stojące kamienice tworzą zwarte pierzeje. Najbardziej charakterystyczne są kamieniczki przy ul. Wesołej, Świerczewskiego, Chłodnej, Rynku. Interesująca zabudowa występuje przy ul. Winnickiej. Parterowe domy, relikty zabudowy zagrodowej, przypominają o historii dzielnicy. W k. XIX w., wraz z powstaniem linii kolejowej, kamienice zaczęły tworzyć zwarte pierzeje na przedmieściach: Poznańskim (obecnie część ulicy 30 Stycznia na odcinku od ul. Ściegiennego), przy ul. Świerczewskiego (na odcinku od ul. Konstytucji 3 Maja do ul. Łąkowej i Szopena) i ul. Waszkiewicza (na odcinku od mostu do ul. Kilińskiego i Libelta). W późniejszym czasie powstawała zabudowa willowa, zwłaszcza przy omawianym odcinku ul. Świerczewskiego, gdzie interesującymi obiektami jest kasyno wojskowe oraz willa dawnego właściciela firmy budowlanej przy Świerczewskiego 27. Na przełomie XIX i XX w. oraz do pocz. XX w. wybudowano szereg gmachów użyteczności publicznej o historyzujących, reprezentacyjnych formach architektonicznych, jest to budynek sądu, wieża ciśnień, liceum ogólnokształcące, szkoła nr 2, poczta, stojąca obok willa i dom dla pracowników poczty przy ul. Ogrodowej, Szpital Miejski
