Założenie pałacowo – parkowo – folwarczne i położony na jego terenie kościół filialny p.w. Św. Józefa stanowi unikalny zabytek ze względu na niezwykle wysoką klasę znajdujących się tu obiektów, powstałych pod koniec wieku XVII i w wieku XVIII. Ród Schoeningów, który wszedł w posiadanie Dąbroszyna w 1640 r., należał do elity szlachty pruskiej, związanej wysokimi urzędami z berlińskim dworem elektorów brandenburskich oraz drezdeńskim i warszawskim dworem Augusta II Sasa. Związki te nie pozostawały bez wpływu na powstające w Dąbroszynie dzieła sztuki. Ich twórcy wywodzili się głównie ze środowiska nadwornych artystów berlińskich za czasów Wielkiego Elektora i Fryderyka I – króla pruskiego.
Pałac jest punktem, wokół którego skupiają się nie mniejsze osobliwości parku dolnego i górnego, z ich zarówno botanicznymi, jak i kompozycyjnymi walorami. Jest to bowiem, choć zaniedbana, znakomita kompozycja w stylu "arkadyjskim", oparta na sentymentalnym zamyśle. Park urządzono wokół pałacu już w 1760 roku, tworząc na skarpie pradoliny Warty i u jej stóp nie jeden, a dwa ogrody: dolny i górny, przedzielone u stóp stoku drogą. Jego pierwotny barokowy charakter został zatarty w wyniku przebudowy przeprowadzonej w 1 połowie XIX wieku.
Park dolny w naturalnej, łęgowej scenerii założono wokół obszernego parteru ogrodowego – "wielkiej murawy" i zamknięto ścianami dębowego starodrzewu. Jednak poprzez smukły pomnik "Viktorii", uchodzący za dzieło wybitnego berlińskiego rzeźbiarza Christiana Daniela Raucha (1777-1857) i dwa stawy – starorzecza, został otwarty widokowo ku nadwarciańskim łęgom. Otwarty. Sentymentalna przemienność kompozycji, umieszczająca wielki parter od zajazdu przed pałacem, zaś właściwy salon za nim, spowodowała, iż stał się on łącznikiem z górnym parkiem. Jego oś stanowi zagłębiona w jarze droga do Sarbinowa. Łączył zaś nad nią obie parkowo-leśne części malowniczy most, który także wiązał ze sobą pawilony świątyni Zofii i Cecylii. Zachowała się ta ostatnia i jako antykizujący kolisty monopteros, z rzeźbą Chronosa pośrodku, wznosi się wśród drzew.
Park w Dąbroszynie jest jednym z lepiej zachowanych założeń parkowych z 1 połowy XIX wieku na terenie województwa lubuskiego. W starodrzewiu wyróżniają się drzewa będące pomnikami przyrody:
- dąb szypułkowy, obwód pnia ponad 400 cm,
- jesion wyniosły, obwód ponad 300 cm,
- klon zwyczajny, obwód ponad 450 cm,
- miłorząb japoński (obwód pnia ponad 450 cm), który uchodzi za najstarszy w Polsce, gdyż liczy sobie zapewne blisko 150 lat.
