Miejscowość Biecz (niem. Beitsch, Beitzsch) położona jest przy drodze wojewódzkiej nr 286 z Biecza do Gubina. Zespół pałacowy znajduje się w pn.-wsch. części wsi. Jego granice wyznaczają od pn. zabudowania folwarku, od wsch. pola, od pd. zadrzewienia, a od zach. wspomniana droga, w dalszej części zabudowania wsi. Park o powierzchni 3,28 ha, zajmuje pd. część zespołu, w jego środkowej części znajduje się pałac okolony kanałami wodnymi. Wjazd na posesję znajduje się od strony zach. Dawniej droga do pałacu wiodła przez niezwykle okazały budynek bramny – dziś ruinę.
Historia majątku bieckiego jest wyjątkowa, bowiem od średniowiecza do 1945 r. związana jest z rodem von Wiedebach. Zamek – pierwsza siedziba rodu znajdowała się tu już w średniowieczu. Następnie został on rozbudowany, prawdopodobnie w XVI w. w stylu renesansowym i zyskał miano dworu. Następne prace przeprowadzono pod k. XVII w. z inicjatywy O.J. von Wiedebach. Jednak największe zmiany w rezydencji miały miejsce na przełomie XVIII i XIX w., gdy z inicjatywy F. H.W. von Wiedebach, przebudowano „stary dwór” w pałac zgodnie z barokową modą. Przypuszczalnie, już w tym czasie przy pałacu istniał ogród ozdobny. W 2 poł. XIX w., za sprawą Paula Friedrycha von Wiedebach, pałac kolejny raz przebudowano, a elewacje zyskały wystrój neorokokowy. Majątek biecki, ominęły zniszczenia wojenne. Po upaństwowieniu majątku do 1956 r. w pałacu mieścił się Wiejski Dom Kultury. Budynek nie był użytkowany do 1967 r., gdy Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Zielonej Górze urządziła tu magazyn książek. Od lat 80. XX w. pałac jest własnością prywatną. Obecnie pałac jest nieużytkowany i popada w ruinę.
Kompozycja założenia rezydencjonalnego jest oparta o dwie osie symetrii. Główna oś prostopadła do pałacu prowadzi z drogi do Gębic, przez bramę wjazdową do parku, przecina fontannę, balustradę przed podjazdem i kończy się w parku po stronie pd., wiodąc przez mostki przerzucone nad oboma kanałami. Drugą oś wyznacza droga wiodącą przez budynek bramny w stronę wsi, a kończy kościół na wzgórzu.
Podczas której z przebudów rezydencji, zaczyna się historia bieckiego parku, trudno jest ustalić jednoznacznie. Przypuszczać można, że ogród ozdobny w Bieczu założono wcześniej niż dokonano wielkiej przebudowy na przełomie XVIII i XIX w. Utrwalone na pocztówkach widoki parku, pochodzące z pocz. XX w. oraz badania pozostałości w terenie, pozwalają opisać park z tego okresu. Wjazd na teren majątku poprzedzony był budynkiem bramnym, wiodąca do niego szeroka droga z obu stron ujęta była ciętymi żywopłotami, nad którymi górowały korony drzew. Przed pałacem znajdował się owalny podjazd z fontanną. Jego ozdobny gazon udekorowany był kompozycjami kwiatowymi oraz roślinami kubłowymi. Od strony podwórza folwarcznego ogród frontowy oddzielał szpaler lip oraz ozdobne ogrodzenie i oficyny. Jest prawdopodobne, że ta część parku powstała wcześniej niż na pocz. XIX w., gdy prawdopodobnie założono park krajobrazowy. Jest on zlokalizowany po pd. stronie pałacu i nie jest ogrodzony1. Jego kompozycja nie jest symetryczna, mimo iż, jego charakterystycznym elementem jest regularny kanał wodny okalający pałac. Jest to część polany parkowej, przy której posadzono najcenniejsze gatunki drzew. Drugi kanał znajduje się w dalszej części parku i stanowi jego pd. granicę. Nad kanałami znajdowały się mostki łączące park z okalającymi łąkami i parkiem leśnym, znajdującym się w dalszej części majątku po stronie pd.-wsch.
W 1979 r. na terenie parku zinwentaryzowano 32 gatunki drzew, w łącznej liczbie 367 sztuk w wieku od 30-120 lat. W drzewostanie dominowała olsza czarna (Alnus glutunosa), aż 103 drzewa. Ponadto dąb szypułkowy (Quercus robur), wierzba biała odm. złota zwisła (Salix alba ‘Vitellina Pendula’) i lipa drobnolistna (Tilia cordata). Z drzew rzadziej spotykanych w parkach i najczęściej występujących w pojedynczych egzemplarzach wymienić można: jesion amerykański (Fraxinus americana), sosnę wejmutkę (Pinus strobus), tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera) oraz glediczję trójcierniową (Gleditsia triacanthos) 2. Już w czasie inwentaryzacji stan drzew nie był zadowalający, a dziś po wielu latach bez pielęgnacji, drzewostan parku znacznie się uszczuplił. Zachowane drzewa wymagają pielęgnacji, układ kompozycyjny parku odtworzenia, a pałac i pozostałe budynki majątki troskliwego użytkownika.
