Jastrzębiec, park leśny

Park w Jastrzębcu (niem. Lichtefleck) o powierzchni 9 ha, rozciąga się wzdłuż dawnej szosy z Gorzowa do Myśliborza w kierunku pn.-zach. Założenie parkowe zajmuje łagodny stok morenowego wzniesienia, opadającego w kierunku stawów rybnych i rzeki Marwicy. Założenie znajduje się w ramach kompleksów leśnych Puszczy Gorzowskiej.
Jastrzębiec to śródleśna osada związana z administracją leśną, założona na pocz. XX w. Centralnym elementem zabudowy miejscowości był budynek nadleśnictwa, obecnie niezachowany, powiązany w sensie kompozycyjnym i widokowym z założeniem parku leśnego. Powstanie parku posiada ścisły związek z budową siedziby nadleśnictwa, która zlokalizowana była po pd. stronie drogi, naprzeciw parku. Był to okazały, murowany budynek, zwrócony fasadą w kierunku założenia parkowego. Przed budynkiem nadleśnictwa znajdował się wąski pas ogródka ozdobnego, oddzielający zabudowę od szosy. W okresie powojennym charakter osady nie uległ zmianie. Park należy do Lasów Państwowych.
Park w Jastrzębcu posiada charakter leśnego parku krajobrazowego, powstałego w wyniku adaptacji stuletniego lasu mieszanego. Jednak oprócz drzew gatunków rodzimych, występują również drzewa obcego pochodzenia. Od strony szosy kompozycję założenia tworzy polana, usytuowana na osi dawnego budynku nadleśnictwa, w miejscu sadu. Poprzez polanę otwierał się widok z budynku na stawy i park. Głównym elementem kompozycji parku są stawy rybne, założone na terenie dawnych, podmokłych łąk, przez które przepływa rzeka Marwica, będąca prawym dopływem rzeki Warty. Ozdobą i zarazem atrakcją parku jest duży głaz pamiątkowy, otoczony żywotnikami oraz zachowany fragment dawnej strzelnicy myśliwskiej w pobliżu przepustu wodnego. Układ dróg i ścieżek w parku jest słabo rozbudowany. Główny ciąg komunikacyjny wyznacza droga leśna, łącząca staw z szosą oraz ścieżka wiodąca z polany, brzegiem stawu do przepustu na rzece.
Na terenie parku leśnego w przeważającej ilości rosną drzewa liściaste, takie jak buk pospolity (Fagus sylvatica), brzoza brodawkowata (Betula pendula), dąb szypułkowy (Quercus robur), dąb czerwony (Quercus rubra), grab pospolity (Carpinus betulus), jesion wyniosły (Fraxinus excelsior), jesion wyniosły odm. zwisająca (Fraxinus excelsior ‘Pendula’), klon pospolity (Acer platanoides) i jawor (Acer pseudoplatanus), kasztanowiec biały (Aesculus hippocastanum), robinia biała (Robinia pseudoacacia), olsza czarna (Alnus glutinosa), topola osika (Populus tremula), topola szara (Populus cancescens), wiąz polny (Ulmus minor) i górski (Ulmus glabra). Wśród gatunków drzew iglastych należy wymienić następujące gatunki: jedlica Douglasa (Pseudotsuga menziessi), modrzew europejski (Larix decidua), sosna pospolita (Pinus sylvestris) i wejmutka (Pinus strobus), świerk pospolity (Picea abies) oraz żywotnik zach. (Thuja occidentalis) i olbrzymi (Thuja plicata).
W wyniku wycinki prowadzonej w latach 70. XX w. stan ilościowy starych drzew uległ znacznemu zmniejszeniu. Oprócz walorów przestrzenno-kompozycyjnych, przedmiotowy park ma istotne znaczenie krajobrazowe i ekologiczne. Jest także ostoją i siedliskiem dla ptaków. Do dnia dzisiejszego zachował się układ parku leśnego wraz z jego drzewostanem. Pierwotny układ komunikacyjny uległ częściowemu zatarciu i obecnie w znacznej mierze pozostaje nieczytelny. Park należy poddać bieżącym pracom pielęgnacyjnym w zakresie usunięcia nadmiernego nalotu i podrostu samosiewów drzew oraz krzewów, uczytelnienia głazu pamiątkowego, polany widokowej oraz utrzymania optymalnych stosunków wodnych.