Kamień, park pałacowy

Zespół pałacowo-parkowo-folwarczny usytuowany jest w pn.-zach. części wsi Kamień (niem. Kähmen), oddalonej o ok. 2 km w kierunku pn. od Krosna Odrzańskiego. Założenie zajmuje powierzchnię 10 ha. Zespół podzielony jest niejako na dwie części: rezydencjonalną usytuowaną od pn., składająca się z pałacu (utrzymanego w nurcie późnego historyzmu) i otaczającego go parku oraz folwarczną zlokalizowaną od pd., którą tworzą budynki gospodarcze skupione wokół podwórza. Na pn. skraju parku istnieje willa. Całość zespołu rozplanowana jest na osi wiodącej z pd.-zach. na pn.-wsch., począwszy od wjazdu na folwark, przez bramę wjazdową i dziedziniec paradny, przez pałac i dalej przez park w kierunku otwartego krajobrazu. Założenie od pd. graniczy z zabudowaniami wiejskimi, od pn. z rozległym stawem i lasem, zaś po stronie wsch. i zach. rozciągają się podmokłe łąki. Główny wjazd prowadzi od pd. poprzez współczesną bramę, przy której znajduje się parterowy budynek portierni. Dodatkowy dojazd wiedzie od wsch. aleją różnogatunkowych drzew, która styka się prostopadle z drogą stanowiącą oś założenia, w miejscu pomiędzy folwarkiem a częścią pałacową. Kolejny wjazd usytuowano po pn. stronie parku, od drogi z Krosna Odrzańskiego do Bytnicy. Droga wiodąca od willi łączy się z osią założenia u bramy wjazdowej przed reprezentacyjnym, owalnym w kształcie dziedzińcem.
W XVIII w. Kamień i Morsko były własnością rodziny von Vogel. Ostatnim właścicielem wsi przed wybuchem II wojny światowej był Królewski Nadleśniczy, Eberhardt von Groote, który w latach 30. XX w. wzniósł pałac utworzony w nurcie późnego historyzmu, przypuszczalnie w miejsce pierwotnej, niezachowanej rezydencji. Najprawdopodobniej w okresie międzywojennym XX w. wybudowano willę usytuowaną na pn. od pałacu. Po II wojnie światowej majątek został przekazany na rzecz Skarbu Państwa. W latach 60. i 70. XX w. pałac był remontowany i przystosowany do potrzeb szkoły Technikum Rolniczego. Obecnie całe założenie stanowi własność prywatną.
Najstarszym elementem założenia jest park o charakterze krajobrazowym, który zachował się w swoich pierwotnych granicach. Od pn. park sięga do drogi, wiodącej do powstałej w późniejszym okresie aniżeli pałac, willi. Od strony frontowej rezydencji występuje systematyczny, owalny w kształcie podjazd, podkreślający osiowość całego założenia, zaś po stronie pn. przed elewacją ogrodową znajduje się wnętrze parkowe okolone wysokimi drzewami. Dominantę architektoniczną założenia stanowi usytuowany na jego osi pałac, położony na niewielkim wzniesieniu w stosunku do opadającego łagodnie ku brzegom stawu terenu. Wjazd do części rezydencjonalnej podkreślają relikty bramy na osi pałacu i owalny podjazd z kamienia z fontanną pośrodku. Układ kompozycyjny parku jest swobodny, tworzą go malowniczo ukształtowane grupy dębów szypułkowych (Quercus robur) i pojedynczo wyeksponowane buki zwyczajne (Fagus sylvatica), lipy drobnolistne (Tilia cordata). Od pn. park ograniczają brzegi rozległego stawu, wkomponowanego w jego przestrzeń. Po stronie zach. wody stawu wcinają się głęboko w ląd, płynąc następnie kanałem w kierunku pd.-zach. Wsch. część parku również odgrodzona jest kanałem, za którym rozciągają się podmokłe łąki. Obrzeża parku oraz brzegi stawu porasta olsza czarna (Alnus glutinosa) i brzoza brodawkowata (Betula pendula). Ważne skupisko drzew stanowi aleja wiodąca od drogi z Kamienia do Morska. U styku z tą szosą do połowy swojej długości jest ona mieszana z dominacją okazałych egzemplarzy dębów, których wiek szacuje się na ok. 250 lat, zaś bliżej zespołu przechodzi w aleję jednogatunkową, składającą się z ok. 100-letnich lip. W runie parkowym wyróżnić można: podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria), niecierpek pospolity (Impatiens noli-tangere), jasnotę
białą (Lamiom album), przytulię czepną (Galium aparine).
Układ przestrzenny parku jest czytelny i zachował się w swoich historycznych zarysach. Największe przekształcenia dotknęły zespół folwarczny, gdzie spośród najstarszej zabudowy do dnia dzisiejszego zachowały się wyłącznie gorzelnia i budynek gospodarczy, leżący naprzeciw niej. Prawdopodobnie na skutek zmian stosunków wodno-glebowych obserwowane jest systematyczne zamieranie starodrzewia oraz zarastanie roślinnością szuwarową podmokłych łąk oraz rozległego stawu. W miejscu łąk sąsiadujących z założeniem od pn.-zach. strony wykonano dwa stawy, oddzielone groblą.