Lasocin, park pałacowy

Założenie pałacowe w Lasocinie (niem. Lessendorf) leży w pn.-zach. części wsi. Zespół o pow. 5 ha składa się z pałacu otoczonego od strony wsch. i pn. parkiem oraz podwórza z usytuowanego od pd. Barokowy pałac w Lasocinie ujawnia wyraźnie wpływy rezydencji żagańskiej. Przed 1865 r., pośrodku dachu nakrywającego część główną budynku, wzniesiono wieżyczkę widoczną na rycinie A. Dunckera, którą rozebrano na pocz. XX w. Kolejne, nieznaczne przebudowy pałacu miały miejsce w poł. XIX w. oraz na pocz. XX w.
Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z r. 12201. Na pocz. XIV w. wymieniany jest Heinrich Sulke von Lessotendorf, późniejszy kasztelan zbąszyński i wojewoda poznański. Pod k. XIV w. Lasocin należał do Siegfrieda von Kottwitz. W XV w., dobra rycerskie Lasocina były podzielone i częścią wsi władała rodzina von Promnitz. W 1518 r. Hans von Kottwitz sprzedał swoją część wsi Promnitzom. Po 1561 r. posiadłość przeszła w ręce rodziny von Landskron. To właśnie ostatniemu przedstawicielowi tego rodu – Hansowi Rudolfowi przypisuje się budowę pałacu w latach 1679-1689. W pobliżu pałacu wzniesiono również budynki gospodarcze oraz założono park. Wkrótce po zakończeniu budowy, pod k. XVII lub na pocz. XVIII w. wieś stała się własnością hrabiowskiej rodziny von Globen, która dokonała pierwszej przebudowy pałacu. W 1763 r. posiadłość kupił Lewin August von Dingelstädt, emerytowany pułkownik armii pruskiej. Prawdopodobnie za jego rządów powiększono park i założono dwa stawy. W poł. XIX w. miał miejsce kolejny remont pałacu. Barokowy pałac i jego najbliższe otoczenie z tego okresu przedstawia litografia zamieszczona w albumie A. Dunckera2. Od 1870 r. właścicielem majątku był Franz Ebhardt, a od 1910 r. Maximilian von Prittwitz-Gaffron. Ostatnim właścicielem majątku był jego syn Hans Hemming. Po 1945 r. pałac został przejęty przez PGR, a pod k. XX w. znalazł się w posiadaniu osoby prywatnej. Po 2000 r. przeprowadzono remont elewacji i dachu.
Park stanowi zwarty masyw leśny, otaczający pałac od pn. i wsch. Powstał w poł. XIX w. Widoczne są również pozostałości ogrodu ozdobnego, prawdopodobnie z lat 20. XVIII w. Gatunki, które budują drzewostan to głównie dąb szypułkowy (Quercus robur), buk zwyczajny (Fagus sylvatica), jesion wyniosły (Fraxinus excesior), grab pospolity (Carpinus betulus), wiąz szypułkowy (Ulmus leavis), lipa drobnolistna (Tilia cordata), klon zwyczajny (Acer platanoides), klon jawor (Acer pseudoplatanus) oraz pojedynczo kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum). Tą część parku, ze względu na brak pielęgnacji cechuje gęsty podszyt gatunków charakterystycznych dla żyznych siedlisk grądowych: klonu zwyczajnego, grabu, leszczyny (Corylus avellana), lipy drobnolistnej, a przy granicy z polami bzu czarnego (Sambucus nigra) i szakłaka (Rhamnus catharticus). Niektóre drzewa porasta bluszcz pospolity (Hedera helix). Najgrubszy dąb szypułkowy posiada obwód 370 cm. Na pn. od pałacu znajduje się osobnik dębu szypułkowego odmiana stożkowa (Quercus robur ‘Fastigiata’). Niegdyś więcej osobników tej odmiany znajdowało się na dziedzińcu przed pałacem od strony pd. Natomiast bardzo malowniczo wygląda grupa starych kasztanowców zwyczajnych znajdująca się w pn.-zach. części parku. W części wsch. znajduje się zarośnięty staw z roślinnością szuwarową z niewielką wyspą pośrodku, obecnie zarastającą wierzbami (Salix sp.). Drugi staw znajduje się na pd. od części gospodarczej. Od strony pd. ramował go szpaler kasztanowców.
Granice parku są czytelne w terenie, jednak historyczny układ ścieżek i alejek jest trudny do zidentyfikowania. Od strony wsch. widoczne są pozostałości kamiennego ogrodzenia parkowego z ozdobną wieżyczką. Z drzewostanu parkowego zachował się podstawowy starodrzew w historycznych granicach, jednak stracił swoje podstawowe walory kompozycyjne w wyniku zarośnięcia przez liczne samosiewy drzew i krzewów. Staw parkowy z wyspą również uległ daleko idącej sukcesji roślinności i wymaga rekultywacji. Teren parku jest szczelnie ogrodzony i ewentualne zwiedzanie wymaga zgody
właściciela.