Myszęcin, park pałacowy

Zespół pałacowo-parkowy znajduje się na obrzeżu wsi Myszęcin (niem. Muschten) w jej pd.-zach. części. Założenie obejmuje teren o powierzchni ok. 4,12 ha w tym 0,4 ha powierzchni wód. Granice parku wyznaczają od pd. i wsch. drogi gruntowe, od pn. pola, natomiast od zach. zabudowa folwarczna. Otoczenie założenia od pn., wsch. i pd. stanowią pola, natomiast od zach. w bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się zabudowa folwarczna, skupiona wokół trzech podwórzy, z których pd. posiada duży zbiornik wodny. Dominantą założenia jest późnoklasycystyczny pałac, znajdujący się pośrodku zach. części parku. W środkowej części założenia parkowego, na wzniesieniu, zlokalizowany jest budynek pełniący funkcję groty (lodowni) z punktem widokowym, natomiast za wsch. granicą znajdują się budynki użytkowane dawniej przez ogrodnika. Na teren założenia prowadzi wjazd z podwórza folwarcznego przy zach. granicy oraz droga polna za zabudowaniami od strony wsch. Na terenie parku znajdują się zbiorniki wodne połączone rowami i kanałem.
Po raz pierwszy Myszęcin wzmiankowany jest źródłach w 2 poł. XV w., kiedy stanowił własność Hannusza Logi. Pod k. XV w. majątkiem zarządzał Kasper, Łukasz i Jan, potomkowie komendanta zamku świebodzińskiego Ericha von Lassen. W XVII w. przeszedł we władanie rodu von Knobelsdorff. Na pocz. XVIII w. dobra ziemskie nabyli przedstawiciele rodu von Schlichting, a następnie ród Troschke. Na pocz. XIX w. nowym właścicielem został dr Paul Ernst Jablonsky. Po jego śmierci ziemie odkupił Franz Haver Robert Fuß. Przypuszczalnie pod k. XVIII w. założony został park. Rezydencja wzniesiona została ok. 1850 r., a następnie powiększona o dwa aneksy zharmonizowane architektonicznie główną bryłą. Ok. 1850 r. park przekształcono w założenie o charakterze krajobrazowym. Na uwagę zasługuje mapa katastralna z k. XIX w., przedstawiająca podział parcelacyjny majątku, na której widoczne jest, oprócz parku, zlokalizowane po stronie pd. podwórza gospodarczego, odrębne założenie ogrodowe o regularnym renesansowo-barokowym układzie. Po II wojnie światowej zespół pałacowo-parkowy przejął Skarb Państwa w zarządzie PGR. W latach 1968 i 1975 przeprowadzono kompleksowe prace remontowo-adaptacyjne przy pałacu. Od 2004 r. założenie stanowi własność prywatną.
Układ przestrzenny parku charakteryzuje swobodna kompozycja z siecią nieregularnie wytyczonych dróg i ścieżek, okalających półokrągłą polanę przed wsch. elewacją pałacu, zbiorniki wodne i lodownię. Pierwotnie na terenie parku znajdowały się dwa niewielkie zbiorniki wodne. Jeden w środkowej części, drugi przy drodze w części pd.-wsch. Układ wodny uległ jednak, w okresie powojennym, znacznym przekształceniom m.in. poprzez wprowadzenie rowów i kanałów.
W parku występuje kilkanaście gatunków drzew, wśród nich pomnikowe dęby i lipa. Wielogatunkowy drzewostan tworzą m.in. klon pospolity (Acer platanoides), klon jawor (Acer pseudoplatanus), olsza czarna (Alnus glutinosa), jesion wyniosły (Fraxinus excelsior), brzoza brodawkowata (Betula verrucosa), grab pospolity (Carpinus betulus), buk pospolity (Fagus sylvatica) również odmiana czerwonolistna, topola biała (Populus alba), topola holenderska (Populus canadensis), dąb szypułkowy (Quercus robur) również odmiana stożkowa, dąb burgundzki odm. wąskolistna (Quercus cerris), wiąz szypułkowy (Ulmus laevis), lipa drobnolistna (Tilia cordata), lipa szerokolistna (Tilia platyphyllos), kasztanowiec zwyczajny (Aesculus hippocastanum), świerk pospolity (Picea excelsa), wierzba biała (Salix alba), głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna). Na obszarze parku występują także siedliska bluszczu pospolitego (Hedera helix), obejmujące sukcesywnie pnie i korony drzew. Miejscami występują krzewy śnieguliczki białej (Symphoricarpos albus) i trzmieliny pospolitej (Euonymus europaea) oraz bzu czarnego (Sambucus nigra). Wiek drzew jest zróżnicowany: od powojennych egzemplarzy obecnie w wieku 60-70 lat, po 130-150-letnie. Pojedyncze drzewa posiadają cechy pomników przyrody. Są nimi dwa dęby o obwodzie pnia 420 cm i 520 cm w wieku ok. 300 lat oraz lipa o obwodzie ok. 115 cm. W znacznej części parku występuje warstwa podszytowa, którą tworzą zróżnicowane gatunkowo skupiska krzewów tj. bez czarny (Sambucus nigra), głóg jednoszyjkowy (Crataegus monogyna), śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus). Dno parku w stosunkowo wilgotnych strefach porastają zbiorowiska podagrycznika pospolitego (Aegopodium podagraria), dzięgla leśnego (Angelica sylvestris), bodziszka cuchnącego (Geranium robertianum), natomiast w wyżej położonych miejscach dominuje pokrzywa pospolita, niektóre odmiany łopianu i rdestu.
Stan zachowania parku nie jest zadowalający. Dawny układ przestrzenny parku jest mało czytelny. Ścieżki i drogi są zatarte lub przekształcone. Zachowanymi elementami historycznego parku są m.in. polana przed wsch. elewacją pałacu, aleja lipowa, starodrzew o cechach pomnikowych a także lodownia oraz budynki użytkowane przez ogrodnika znajdujące się poza aktualną granicą parku. W ciągu minionych lat nastąpiła degradacja drzewostanu. Elementem dysharmonizującym jest stacja hydroforni ze współczesnym ogrodzeniem z siatki zlokalizowana w środku założenia. Układ wodny wymaga rekultywacji, natomiast park rewaloryzacji. Wskazana jest rozbiórka wtórnych ogrodzeń. W kolejnych etapach należałoby uczytelnić lub przywrócić pierwotne ciągi komunikacyjne.