Studzieniec, park dworski

Zespół dworsko-parkowy w Studzieńcu (niem. Streidelsdorf) znajduje się w pn. części wsi, po zach. stronie drogi wojewódzkiej nr 283. Jego granice wyznaczają od wsch. wymieniona droga od pd. gospodarstwa wiejskie, od zach. otwarte pola. Po pn.-zach. stronie dworu znajduje się folwark. Wjazd na teren dziedzińca dworskiego znajduje się od strony wsch. Obszar parku wynosi 5,6 ha, w tym 0,37 ha powierzchni stawu, a na jego terenie nie zachowało się historyczne wyposażenie parku.
Ok. 1535 r., gdy Studzieniec należał do Ernsta von Dyherrn, prawdopodobnie wzniesiono tu pierwszą murowaną siedzibę właścicieli. W latach 1648-1715 dobra dworskie należały do Tobiasa von Knobelsdorf i pozostały w rękach jego spadkobierców do k. XVIII w. Niewątpliwie prace przy zagospodarowaniu terenu przy dworze trwały od k. XVII w. Wówczas wykorzystano odpowiednie ukształtowanie terenu i naturalne stosunki wodne, by w efekcie finalnym pałac otoczony został fosą. W 1782 r. właścicielem majątku został Karl Siegmund von Knobelsdorff i jemu przypisuje się wzniesienie w 1786 r. dworu w stylu późnego baroku. Wtedy też poszerzono fosę, założono staw i niewielki park. W 1812 r. majątek ziemski nabył kupiec J. Jeuthe, w 1845 r. jego właścicielem został Wilhelm Köpstein, a także von Kaltreut. W 1855 r. major Friedrich Albert von Heuser, ówczesny właściciel posiadłości przebudował dwór i powiększył park. Do 1945 r. właścicielami dóbr studzieńskich była rodzina Süssmann. Po wojnie majątek upaństwowiono i stał się on siedzibą PGR Kożuchów. Do 1969 r. w pałacu znajdowały się biura i mieszkania, potem nie był użytkowany i popadł w ruinę. Obecnie jest własnością prywatną.
Jedyny znany z historii obraz parku przedstawia rycina A. Dunckera. Przedstawia ona pałac na wodzie w otoczeniu drzew i krzewów, ale także niewielką budowlę parkową – rodzaj cieplarni lub mini oranżerii. Przy niej dostawiona była drewniana altana. Układ parku znany jest z mapy topograficznej z 1933 r. Jego obszar zbliżony do wydłużonego prostokąta, rozciąga się wąskim pasem wzdłuż osi pn.-pd. Pałac otoczony jest z trzech stron fosą, a drugi, wydłużony zbiornik wodny znajduje w pn.-wsch. części parku. Po stronie zach. płynie rzeka Mirotka. W kompozycji parku charakterystyczny jest układ dróg, dzielący przestrzeń na trzy wnętrza. Główna droga parkowa jawi się jako malownicza aleja dębów i lip.
W 1978 r. wykonano skróconą inwentaryzację drzew. Wówczas podstawę drzewostanu parku stanowiły dęby szypułkowe (Quercus robur), lipa drobnolistna (Tilia cordata) i klon pospolity (Acer platanoides). Z rzadszych drzew wymieniono: platan klonolistny (Platanus × hispanica), sosnę wejmutkę (Pinus strobus), daglezję zieloną (Pseudotsuga menziesii), a także kilka pospolitych drzew, aczkolwiek rzadko spotykanych w parku tj. brzóz brodawkowatych (Betula pendula). Na terenie parku znajdują się dęby szypułkowe uznane za pomniki przyrody. W podszycie parku dominuje gęsty podrost młodych drzew i krzewów.
Park zachował się w historycznych granicach, a jego układ w części jest czytelny, mimo iż nie jest pielęgnowany. Dwór jest w stanie ruiny i to stawia pod znakiem zapytania jego dalsze istnienie. Nie zmienia to faktu, że jego malownicze posadowienie na wodzie nadal robi ogromne wrażenie. Można jedynie mieć nadzieję, że w najbliższym czasie obiekt ten znajdzie się w centrum uwagi troskliwego właściciela. A remont pałacu i pielęgnacja parku staną się faktem.