Świdnica, park pałacowy

Założenie parkowe, po nieistniejącym pałacu w Świdnicy (niem. Schweinitz II) znajduje się w środkowo-pn. części wsi. Jego obszar zachował się w historycznych granicach, które wyznaczają od pn. droga krajowa nr 27, od wsch. posesja Zespołu Szkół im. Jana Pawła w Świdnicy, od pd. oraz zach. budynki i droga dawnego folwarku. Na teren parku można wejść od strony szkoły oraz drogi wiejskiej. Nie znajdują się tu żadne elementy związane z wodą, a także nie zachowało się historyczne wyposażenie parku. Powierzchnia parku wynosi 3,6 ha.
Dobra ziemskie w Świdnicy wymieniane są w dokumentach źródłowych w 1396 r., i już wówczas wyróżniano dwa majątki. Były to: zespół pałacowy, historia którego jest przedstawiana oraz zespół dworski, w którym mieści się dzisiaj Muzeum Archeologiczne. Właścicielami przedstawianego majątku do 1793 r. była rodzina von Kittlitz, wówczas posiadłość kupił hrabia Schlabrendorf. W 1849 r. majątek przejęła hrabina Sickingen spokrewniona z rodziną Schlabrendorf. Następnie dobra świdnickie kilkukrotnie zmieniały właścicieli, by stać się własnością barona Wilhelma von Türcke – fundatora nieistniejącego pałacu. Jego okazała bryła w stylu K.F. Schinkla, znana jest nam m.in. z barwnej ryciny znanego wydawcy i pisarza A. Dunckera. Stanął on w miejscu starszej budowli – wieży, która została rozebrana. Pałac w Świdnicy spłonął 13 lutego 1932 r. i nigdy nie został odbudowany. Świdnicki majątek funkcjonował do 1945 r. Obecnie dawne zabudowania folwarku są własnością prywatną, natomiast park należy do gminy Świdnica.
Mapa topograficzna z 1933 r. ukazuje układ parku. Jego obszar ma kształt prostokąta wydłużonego na osi pn.-pd. Pałac znajdował się w pd.-wsch. części parku. Stąd rozpoczyna się nader ciekawa kompozycja ozdobnego ogrodu w typie krajobrazowym, oparta o 5 okręgów ułożonych względem siebie w taki sposób, iż przypominają kiść winogrona. Wspomniana powyżej rycina oraz fotografie z pocztówek z XX w. ukazują fragmenty parku najbliższe pałacowi. Rycina przedstawia pałac i znajdujący się naprzeciw niego niewielki domek z drewnianą altaną o cechach neogotyckich. Widok wykonano z wnętrza parku od strony wsch. Pałac otacza bylinowa rabata, natomiast wysokie drzewa i klomby harmonijnie wypełniają dalszą przestrzeń, tworząc jego otulinę. Fotografie potwierdzają dawny układ tyle, że drzewa są okazalsze, a część elewacji pałacu porastają pnącza.
Dziś park w całości należy do Gminy Świdnica, a w jego kompozycji można wyróżnić dwie części. Pn. nieużytkową, utrzymująca się w stanie przyrodniczej równowagi. Natomiast część pd. jest pielęgnowana i użytkowana przez mieszkańców, głównie podczas gminnych imprez. Ta część parku jest oświetlona. Znajdują się tu współczesne obiekty, takie jak: scena, ławki i drewniane rzeźby. Polanę parkową okalają wysokie drzewa.
W okolicy miejsca, gdzie znajdował się pałac, rosną potężne daglezje zielone (Pseudotsuga menziesii), cis pospolity (Taxus baccata), ale także topola biała (Populus alba). Główny trzon drzewostanu parkowego stanowią klony pospolite (Acer platanoides), lipa drobnolistna (Tilia cordata) i dęby szypułkowe (Quercus robur).
Dawny „winogronowy” układ parku jest nieczytelny.