Początek miastu dała osada targowa przeniesiona w zaraniu XIII w. z pobliskiego Połęcka, gdzie funkcjonowała przy tamtejszym grodzie. Nowa lokalizacja przy skrzyżowaniu szlaków handlowych, obok przeprawy przez dolinę rzeki Ilanki, przyspieszyła rozwój osady, przekształconej w końcu XIII w. w miasto lokacyjne, nazwane w dokumencie z 1329 „Nowym Rzepinem”. Lokacyjne założenie otrzymało kształt owalny i regularny plan z rynkiem w centrum. Zostało otoczone podwójnym wałem z fosami. Wjazdu do miasta strzegły dwie murowane bramy – Ośnieńska i Młyńska. Będąc własnością margrabiów brandenburskich, Rzepin okresowo był dzierżawiony przez rody rycerskie, biskupstwo lubuskie i łagowską komandorię joannitów. Podstawą gospodarki miejskiej, obok rzemiosła, zwłaszcza sukiennictwa, był handel z Wielkopolską. Dochody przynosiła też komora celna. Dobrą koniunkturę przerwała wojna trzydziestoletnia. Ożywienie gospodarcze przyniósł XIX w., szczególnie powstanie dużego węzła kolejowego. W 1945 miasto straciło połowę zabudowy, zachowało jednak układ pierwotnego rozplanowania.
Pszczew – Dom Szewca
Dom Szewca w Pszczewie powstał prawdopodobnie w 1 połowie XVII wieku i został poddany przebudowie w XVIII, XIX i XX
