W dniu 23 listopada 2017 r. w Pałacu Prezydenckim w Warszawie odbyła się uroczystość, podczas której Prezydent Andrzej Duda wręczył rozporządzenia uznające nowe zabytki za Pomniki Historii. Wśród obiektów podniesionych do tej rangi znalazł się zespól pocysterski w Gościkowie-Paradyżu, w którym od 1952 r. ma siedzibę Wyższe Seminarium Duchowne. Rozporządzenie Prezydenta odebrał ks. dr Dariusz Mazurkiewicz Rektor Seminarium.
Status pomnika historii ustanawiany jest w drodze rozporządzenia przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Na liście tej umieszczono zabytki reprezentujące najwybitniejsze wartości, odzwierciedlające bogactwo i różnorodność dziedzictwa kulturowego w Polsce. Pomniki Historii ustanawiane są od 1994 r. Do dziś to najwyższe wyróżnienie nadano 81 zabytkom.
Paradyski klasztor należy do najcenniejszych zabytków sztuki sakralnej w województwie lubuskim. Dominantę architektoniczną założenia stanowi kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Marcina z Tours, którego sylweta, zaakcentowana dwiema wieżami, góruje nad klasztorem i okolicą. Budynki klasztorne okalają świątynię od strony południowej i wschodniej. W skład założenia wchodzą ponadto zabudowania gospodarcze i rozległy ogród położony po północnej stronie klasztoru.
Do dnia dzisiejszego kościół zachował swój pierwotny wczesnogotycki charakter. Nie zatarła go prowadzona w XVIII wieku barokowa przebudowa zespołu, podczas której do korpusu nawowego dobudowano od zachodu dwuwieżową fasadę i dwie cylindryczne kaplice w skrajnych partiach elewacji północnej. Wprowadzono też barokowy wystrój i wyposażenie wnętrza. W tym samym okresie powiększono również klasztor. Do XIII-wiecznych zabudowań, zgrupowanych wokół wirydarza po południowej stronie świątyni, dobudowano w połowie XVIII wieku od wschodu budynki, które rozplanowano na rzucie podkowy, kształtując w ten sposób drugi wirydarz zwany wielkim. W wyniku tych prac całość otrzymała jednorodną późnobarokową szatę architektoniczną.
Barokowy kostium kościoła jest dziełem architekta Karla Martina Frantza (1712-1755). Wnętrze świątyni przyozdobili wybitni mistrzowie epoki. Sięgający 17 m wysokości monumentalny ołtarz główny z 1739 roku, stanowi dzieło wysokiej klasy artystycznej. Ołtarz ozdobiły wspaniałe płótna jednego z najwybitniejszych twórców śląskiego baroku, pochodzącego z Wrocławia Felixa Antona Schefflera (1701-1760). – obraz z przedstawieniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w centralnej części retabulum oraz Apoteoza św. Marcina – w zwieńczeniu. Dekoracje rzeźbiarskie wyszły spod dłuta Johanna Caspara Hennevogla i jego synów, Johanna Wilhelma oraz Christopha, którzy działali w cysterskim kościele w Neuzelle. Pocysterski zespół klasztorny w Gościkowie-Paradyżu odegrał na przestrzeni wieków ważną rolę w pielęgnowaniu polskiego dziedzictwa kulturowego jako prężnie działający ośrodek religijny, intelektualny i gospodarczy na pograniczu dawnego państwa polskiego. Do dnia dzisiejszego stanowi materialne świadectwo dawnego założenia cysterskiego, w którym surowość sztuki gotyckiej łączy się z finezją i lekkością baroku.
Status pomnika historii ustanawiany jest w drodze rozporządzenia przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Na liście tej umieszczono zabytki reprezentujące najwybitniejsze wartości, odzwierciedlające bogactwo i różnorodność dziedzictwa kulturowego w Polsce. Pomniki Historii ustanawiane są od 1994 r. Do dziś to najwyższe wyróżnienie nadano 81 zabytkom.
Paradyski klasztor należy do najcenniejszych zabytków sztuki sakralnej w województwie lubuskim. Dominantę architektoniczną założenia stanowi kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Marcina z Tours, którego sylweta, zaakcentowana dwiema wieżami, góruje nad klasztorem i okolicą. Budynki klasztorne okalają świątynię od strony południowej i wschodniej. W skład założenia wchodzą ponadto zabudowania gospodarcze i rozległy ogród położony po północnej stronie klasztoru.
Do dnia dzisiejszego kościół zachował swój pierwotny wczesnogotycki charakter. Nie zatarła go prowadzona w XVIII wieku barokowa przebudowa zespołu, podczas której do korpusu nawowego dobudowano od zachodu dwuwieżową fasadę i dwie cylindryczne kaplice w skrajnych partiach elewacji północnej. Wprowadzono też barokowy wystrój i wyposażenie wnętrza. W tym samym okresie powiększono również klasztor. Do XIII-wiecznych zabudowań, zgrupowanych wokół wirydarza po południowej stronie świątyni, dobudowano w połowie XVIII wieku od wschodu budynki, które rozplanowano na rzucie podkowy, kształtując w ten sposób drugi wirydarz zwany wielkim. W wyniku tych prac całość otrzymała jednorodną późnobarokową szatę architektoniczną.
Barokowy kostium kościoła jest dziełem architekta Karla Martina Frantza (1712-1755). Wnętrze świątyni przyozdobili wybitni mistrzowie epoki. Sięgający 17 m wysokości monumentalny ołtarz główny z 1739 roku, stanowi dzieło wysokiej klasy artystycznej. Ołtarz ozdobiły wspaniałe płótna jednego z najwybitniejszych twórców śląskiego baroku, pochodzącego z Wrocławia Felixa Antona Schefflera (1701-1760). – obraz z przedstawieniem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w centralnej części retabulum oraz Apoteoza św. Marcina – w zwieńczeniu. Dekoracje rzeźbiarskie wyszły spod dłuta Johanna Caspara Hennevogla i jego synów, Johanna Wilhelma oraz Christopha, którzy działali w cysterskim kościele w Neuzelle. Pocysterski zespół klasztorny w Gościkowie-Paradyżu odegrał na przestrzeni wieków ważną rolę w pielęgnowaniu polskiego dziedzictwa kulturowego jako prężnie działający ośrodek religijny, intelektualny i gospodarczy na pograniczu dawnego państwa polskiego. Do dnia dzisiejszego stanowi materialne świadectwo dawnego założenia cysterskiego, w którym surowość sztuki gotyckiej łączy się z finezją i lekkością baroku.
