Drewniany kościół w Klępsku zabezpieczony na wypadek pożaru.

Dzięki wsparciu Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu w kwocie 250 tys. zł. przeprowadzono prace związane z modernizacją nowoczesnego systemy gaszenia mgłą wodną FOG, który chroni drewnianą zabytkową świątynię na wypadek pożaru. Wczoraj przeprowadzono próbę działania tego systemu po jego modernizacji. Jednocześnie, zgodnie z wytycznymi Generalnego Konserwatora Zabytków, przeprowadzono kontrolę kościoła, który należy do grupy najcenniejszych zabytków w naszym kraju, uznawanych za Pomniki Historii.
Klępski kościół jest jednym z najcenniejszych zabytków sakralnej architektury drewnianej w Polsce. Decyduje o tym nie tylko XIV-wieczna metryka świątyni, ale również jej ukształtowane w XVI- i XVII w. wnętrze, stanowiące jeden z najcenniejszych przykładów sztuki protestanckiej w Polsce. Klępski kościół wzniesiono w konstrukcji zrębowej. Na podstawie badań dendrochronologicznych określono czas jego budowy na okres pomiędzy 1367 a 1377 r. Z tego czasu pochodzi ściana wschodnia i zachodnia świątyni, zachowane w pierwotnej konstrukcji zrębowej. W 1576 r. kościół przejęty został przez protestantów. W latach 1581-1614 świątynię przebudowano, wprowadzając w miejsce zrębowych ścian podłużnych ściany w konstrukcji szkieletowej. Dobudowano też zakrystię oraz kruchtę od strony północnej, zaś od zachodu w 1657 r. wzniesiono wieżę. Wnętrze świątyni przystosowano do nowej liturgii,wprowadzając empory i loże kolatorskie, które ozdobiono dekoracjami malarski Nad nawą założono strop z pułapem, zaś nad prezbiterium – pozorne sklepienie kolebkowe, bogato je dekorując. Dalsze zmiany nastąpiły w początkach XX w., gdy dobudowano kaplicę po północnej stronie nawy.
Kościół jest orientowany, jednonawowy, z wyodrębnionym prezbiterium zamkniętym prostą ścianą. Z konstrukcji zrębowej, w której pierwotnie wzniesiono świątynię, do dziś przetrwała ściana wschodnia i zachodnia, zaś ściany południową i północną wykonano w konstrukcji szkieletowej w XVI w.
Najstarszym elementem, będącym pozostałością pierwotnego wyposażenia kościoła jest gotycki ołtarz szafiasty z ok. 1400 r., w 1610 r. wzbogacony o predellę ze sceną Ostatniej Wieczerzy, a w 1667 r. o zwieńczenie z grupą Ukrzyżowania. Do cenniejszych elementów wystroju świątyni należy chrzcielnica z 1581 r., obraz w epitafium rodziny von Kalckreuth z 1583 r, empora południowa w nawie z 1586 r. , dekoracja sztukatorska z 1593 r., a także epitafium Z. von Kalckreuth z 1612 r. Na ścianie tęczowej prezbiterium wykonano monumentalne malowidło Zwiastowanie (od strony wschodniej) oraz Sąd Ostateczny (od strony zachodniej). W 1614 r. ufundowano manierystyczną ambonę, a w 1615 r. – obraz Zmartwychwstanie Chrystusa. Tak ukształtowany wystrój wnętrza świątyni przetrwał bez większych zmian do początków XX w., gdy w 1922 r. dobudowano od strony północnej kaplicę, którą ozdobiono ekspresjonistyczną polichromią ścienną i witrażem z przedstawieniem Wypędzenia Adama i Ewy z Raju.
Bezpieczeństwo świątyni zawdzięczamy ks. proboszczowi Olgierdowi Banasiowi, który dzięki osobistemu ogromnemu zaangażowaniu i wieloletnim doświadczeniom stał się wśród polskiego duchowieństwa jednym z wybitniejszych specjalistów w dziedzinie ochrony i zabezpieczeń sakralnych obiektów drewnianych oraz propagatorem tych zagadnień zarówno w środowiskach kościelnych jak i świeckich, nie bez racji określonym w miesięczniku National Geographic „księdzem od pożarów". Z tego m.in. względu w 2006 r., przy wsparciu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, zamontowano w zabytku nowoczesny system ochrony przeciwpożarowego twz. FOG. System ten polega na połączeniu wykrywania i gaszenia pożaru. Stanowi on samoczynny, indywidualny, samowystarczalny układ, w którym obiekt zostaje zaopatrzony w indywidualny układ zewnętrznych spryskiwaczy oraz w zbiorniki wodne. W przypadku pożaru jest on samowystarczalny i niezależny od czynników zewnętrznych, Próby działania systemu wypadły pomyślnie, o czym z przyjemnością informujemy.