Remont kościoła w Nowej Roli

W listopadzie 2014 r. dokonano odbioru  prac związanych z remontem elewacji oraz dachu kościoła filialnego pw. Najświętszej Marii Panny Królowej Polski w Nowej Roli.
Podczas wykonanego w latach 80. XX w. remontu elewacje kościoła otynkowano i pomalowano w kolorze żółtym i brązowym, zastępując boniowanie – tynkiem gładkim. W tym stanie budowla przetrwała do czasów obecnych.
W ramach przeprowadzonych w 2014 r. badań konserwatorskich ustalono, iż pierwotnie elewacje świątyni w Nowej Roli na całej powierzchni dekorowane były boniowaniem. Pod warstwą współczesnego tynku zachowały się relikty tynku wapiennego oraz oryginalne ślady sposobu jego opracowania w formie wachlarzowato ułożonych glifów (w obrębie otworów okiennych), przechodzących w regularne, prostokątne bonie na elewacjach świątyni. Ustalono również, że kolorystyka utrzymana była w odcieniach bieli i szarości.
W trakcie realizowanych w 2014 r. prac przy elewacjach kościoła przywrócony został pierwotny wystrój w formie boniowania oraz kolorystyka w tonacji ciepłej bieli. Detal architektoniczny został wyróżniony w ciemniejszym nieco walorze. Naprawiono również dach nad korpusem nawowym oraz wymieniono pokrycie dachu na nowe, zgodnie z wzorem istniejącego, tj. dachówkę ceramiczną segmentową karpiówkę w kolorze naturalnej czerwieni, żłobkowaną, ułożoną w podwójnie w koronkę. 
Budowla wzniesiona została około 1863 r., na miejscu rozebranej świątyni o konstrukcji szkieletowej.  W 1867 r. spaliła się wieża kościoła. Budowę nowej zakończono w 1871 r. Taką formę obiekt zachował się do czasów obecnych. Przed II wojną światową kościół należał do parafii wyznania ewangelickiego i przynależał do prowincji kościelnej Berlin-Brandenburg. Obecnie należy do Parafii Rzymskokatolickiej w Tuplicach. 
Kościół w Nowej Roli stanowi obiekt jednorodny pod względem stylowym i reprezentuje  tzw. styl arkadowy (niem. Rundbogenstil), występujący w architekturze europejskiej od drugiej dekady XIX w., głównie w krajach niemieckich. W opracowaniu elewacji posługiwano się wówczas cegłą licową, ciosami kamiennymi lub ich imitacją w tynku na całej powierzchni, niekiedy elewacje tynkowano na gładko, akcentując jednakże elementy wyznaczające horyzontalne podziały (gzymsy kordonowe, gzymsy koronujące, poziome pasy łączące otwory okienne), a także starannie opracowując ośnieża otworów oraz ich zwieńczenia, powtarzające kształt łuku pełnego. Kolorystyka elewacji była utrzymana w odcieniach bieli o ciepłej tonacji, zaś detale podkreślano kolorem imitującym terakotę.
Przywrócenie historycznego wystroju ścian w formie bonii oraz pierwotnej kolorystyki w znaczący sposób przyczyniło się do poprawy estetyki zabytku.