W 2012 roku zakończony został kompleksowy remont i rewaloryzacja zespołu pałacowo-parkowego w miejscowości Rosin, gm. Świebodzin.
Trwające od 2006 roku prace objęły swym zakresem wszystkie elementy wchodzące w skład założenia, w szczególności dwór i park. Podjęte przez inwestora działania dotyczące dworu i towarzyszących mu budynków znacznie wykraczały poza typowy zakres robót remontowo-budowlanych, a biorąc pod uwagę stopień degradacji obiektów przed podjęciem remontu, należy tu mówić raczej o kompleksowych działaniach konserwatorsko – restauratorskich, których efektem jest całkowita rewaloryzacja i rewitalizacja zabytkowego założenia.
Prace objęły swym zasięgiem zarówno likwidację wtórnych elementów dysharmonizujących, szpecących i zacierających pierwotny układ oraz charakter założenia, jak i działania o charakterze konstrukcyjno-budowlanym, a także przywrócenie obiektom, a w szczególności rezydencji, pierwotnej, historycznej formy. Na podstawie materiałów ikonograficznych oraz zachowanych w obiekcie elementów pieczołowicie odtworzono elewacje, detale dekoracyjne, stolarkę, z zastosowaniem tradycyjnych technik i metod. We wnętrzach odtworzono pierwotny wystrój, wzbogacając go i uzupełniając o elementy wykończeniowe dostosowane do charakteru dworu.
Prace dotyczące dworu objęły:
1. rozbiórkę współczesnych parterowych dobudówek, likwidację współczesnych ścian zamykających loggię z przywróceniem pierwotnie istniejącej balustrady tralkowej, likwidację wtórnego okna wykuszowego w północnej połaci dachowej,
2. przywrócenie pierwotnej formy wejścia południowego,
3. adaptację wieży na cele mieszkalne,
4. wykonanie drenażu opaskowego podłączonego do kanalizacji deszczowej,
5. wymianę pokrycia dachów na dachówkę karpiówkę,
6. remont ścian i elewacji poprzez wykonanie przepony poziomej we wszystkich ścianach zewnętrznych i wewnętrznych nośnych wykonanie izolacji ścian fundamentowych zewnętrznych oraz cokołów, założenie tynku renowacyjnego, odtworzenie i naprawa detali architektonicznych poprzez nałożenie elementów metodą tradycyjną,
7. pogłębienie piwnic z usunięciem wtórnej, betonowej posadzki, wykonaniem izolacji i wykonaniem nowej posadzki z bruku klinkierowego,
8. renowację kamiennych schodów zewnętrznych, tralek balustrad i sztukaterii na elewacjach wraz z rekonstrukcją i uzupełnieniem brakujących elementów,
9. renowację zachowanej stolarki drzwiowej, odtworzenie brakującej stolarki drzwiowej z drewna, na wzór stolarki historycznej,
10. odtworzenie drewnianej stolarki okiennej na wzór stolarki historycznej,
11. remont tynków wnętrza,
12. renowację posadzki terakotowej przedsionka wieży oraz posadzki na tarasie wieży,
13. wykonanie podłóg drewnianych oraz posadzek z płytek ceramicznych i kamiennych,
14. odtworzenie stopnic i balustrad schodów wewnętrznych.
Także zabiegi dotyczące parku nie ograniczyły się tylko do prac porządkowych i pielęgnacyjnych. Odtworzono historyczny układ przestrzennego oraz komponowaną zieleń.
Wieś Rosin zlokalizowana jest przy głównej drodze Zielona Góra – Świebodzin, w połowie drogi między Sulechowem i Świebodzinem. Zespół dworsko – parkowy zajmuje teren położony bezpośrednio przy tej trasie, po jej zachodniej stronie. Zlokalizowany w centrum założenia, na północnym obrzeżu parku dwór, zamyka od północy część rezydencjonalną. Z najstarszych, pochodzących z 1384 roku dokumentów wiadomo, że wieś o nazwie Roessyn (Rossyn) stanowiła własność cysterskiego opactwa w Paradyżu, które weszło w jej posiadanie po 1303 roku. W II połowie XVI wieku tutejszymi dobrami oraz pobliskim Kępskiem i Niekarzynem władał ród von Löben. W latach 1596 – 1623 dobra były w posiadaniu pierwszego przedstawiciela brandenburskiej rodziny von Hake z Berge pod Berlinem, władającej tu przez blisko wiek. W latach 1677-1724 majątek należał do Chrostopha von Schenkendorff, a potem kolejno do rodzin von Schönborn, von Stentsch, von Marunde i von Lossow. Na przełomie XVIII i XIX wieku dobra przeszły w ręce nieutytułowanych rodzin Keiser (1797) i Kubale (1802), a następnie, w roku 1818, na ponad 120 lat, na rzecz rodziny Student, która władała majątkiem do II wojny światowej. Po II wojnie światowej, już jako własność Skarbu Państwa, folwark stał się siedzibą Państwowego Gospodarstwa Rolnego, a dwór Spółdzielni Produkcyjnej Jedność, następnie działała tu ferma drobiu Lubuskich Zakładów Drobiarskich. Obecnie rezydencja i park są własnością prywatną.
Dwór w Rosinie wzmiankowany jest już w końcu XVII wieku, kiedy to odprawiano w nim czasowo msze. Istnienie dworu i folwarku odnotowane jest ponownie w 1790 roku, za czasów Caspara von Lossow. Najprawdopodobniej najstarszym elementem zespołu jest park, założony w końcu XVIII wieku. Wówczas, lub na początku XIX wieku wzniesiono murowany, parterowy dwór na planie prostokąta, o prostej, przysadzistej bryle, nakrytej dachem mansardowym. Około 1900 roku, podczas przebudowy dostawiono na osiach dłuższych boków płytkie ryzality mieszczące wejścia, od strony wschodniej parterowy aneks z tarasem oraz przylegającą do niego piętrową przybudówkę nakrytą dachem mansardowym, otwartą od wschodu na ogród arkadowymi podcieniami. Podczas kolejnej przebudowy, od strony południowo-zachodniej dostawiono niski aneks, mieszczący kuchnię, pomieszczenia gospodarcze i mieszkalne. Dwór zwrócony jest frontem na północ, ku części folwarcznej. Pod częścią zachodnią zachowały się sklepione kolebkowo piwnice. Osie centralne elewacji frontowej i ogrodowej zaakcentowane zostały dwukondygnacyjnymi ryzalitami, mieszczącymi wejścia. Wejście główne znajduje się w parterowym przedsionku z balkonem. Rozmieszczone regularnie okna parteru mają kształt prostokątna stojącego, otwory okienne piętra zamknięte są łukiem odcinkowym, zaś ryzalitów, łukiem pełnym. Szczyty elewacji udekorowane są sztukaterią o motywach heraldycznych i roślinnych, z herbem przedstawiającym trzy lilie i przyłbicą, trzymaną przez uskrzydlone smoki. Wnętrze o dwutraktowym układzie zachowało pierwotną sień przelotową na osi północ-południe.
