Witków , wieża rycerska – zabezpieczenie sgraffita

Na elewacji wschodniej średniowiecznej wieży rycerskiej w miejscowości Witków, gm. Szprotawa wykonano wstępne zabezpieczenie konserwatorskie zachowanych dekoracji sgraffitowych. Zabiegi polegały na podklejaniu spęcherzeń i odspojeń tynków, utrwaleniu osypujących się zapraw oraz założeniu opasek zabezpieczających na krawędzie, wokół zachowanych dekoracji.
Średniowieczna wieża mieszkalna wraz z przyległymi obwarowaniami jest wpisana jest do rejestru zabytków woj. lubuskiego pod nr 237. Znajdujące się w centrum wsi Witków, w pobliżu kościoła parafialnego, założenie obronne zlokalizowano na niewielkim, sztucznym wzniesieniu, otoczonym fosą oraz wałem ziemnym. Pochodząca najprawdopodobniej z 1 połowy XIV wieku średniowieczna wieża rycerska otoczona jest kamiennym murem. Jeszcze przed rokiem 1526 wzniesiono budynek przybramny i most. Przebudowa renesansowa w połowie wieku XVI objęła fortyfikacje, do których dobudowano 4 basteje oraz budynki, które otrzymały renesansowe dekoracje w postaci kamiennych, rzeźbionych obramień otworów. Na elewacji wieży wykonano wówczas dekorację sgraffitową. Zewnętrzne schody na piętro oraz aneks północny pojawiły się w obiekcie przed 1683 rokiem. Po roku 1730 użytkowana jedynie okazjonalnie przez dzierżawców warowania stopniowo zaczęła popadać w ruinę. W 1 poł. XIX wieku rozebrano bramę wjazdową, most zwodzony nad fosą i zapewne część muru z bastejami. W sąsiedztwie rozbudowano folwark. Kolejna przebudowa wieży miała miejsce przed I wojną światową. Po II wojnie światowej stan obiektów systematycznie się pogarszał. W latach 70-tych, będący już wówczas w ruinie zespół, poddano remontowi, który zakończono w 1985 roku. W wyniku prac oba budynki uległy kolejnym, znacznym przekształceniom. Wykonano wówczas nowe dachy i przebudowano  wnętrza. Zlokalizowana w centrum owalnego założenia, czterokondygnacyjna wieża mieszkalna wzniesiona została z kamienia polnego i cegły gotyckiej, z której wymurowano ostatnią kondygnację (za wyjątkiem kamiennej ściany wschodniej), naroża i krawędzie otworów. Całość nakrywa wykonany w l. 80-tych XX wieku dach o stalowej konstrukcji z krótką kalenicą i lukarnami. Na elewacjach zachowała się część renesansowych, kamiennych, rzeźbionych obramień oraz pozostałości tynków i fragmenty dekoracji sgraffitowej w formie rytu imitującego ciosane diamentowo boniowanie.