Trwają prace remontowe w zamku joannitów w Słońsku. W październiku 2019 r. podpisano porozumienia partnerskiego pomiędzy Gminą Słońsk, Brandenburską Komandorią Zakonu Joannitów oraz miastem Seelow ws. realizacji projektu „Turystyczna waloryzacja historii Zakonu Joannitów na polsko-niemieckim pograniczu” w ramach Programu Współpracy VA Brandenburgia-Polska 2014-2020. Gmina Słońsk otrzymała 2 mln zł na zabezpieczenie zabytku. Prace obejmą wzmocnienie korony murów, naprawę spękań, wykonanie zadaszenia zabezpieczającego wnętrze, które zostanie uprzątnięte z gruzów, a w oknach i drzwiach znajdą się kraty. Tak zabezpieczony zabytek zostanie udostępniony dla zwiedzających.
Zamek wzniesiony został w latach 1426–1429 na zrębach budowli z ok. 1350, jako siedziba balliwatu brandenburskiego. Przy odbudowie po pożarze, książę Maurycy de Nassau, polecił przekształcić go w rezydencję. W latach 1661–1666 zbudowane zostało barokowe założenie, zaprojektowane przez Jacoba von Campen i Petera Posta, na wzór prywatnego pałacu księcia w Amsterdamie. Budowę prowadziło dwóch mistrzów holenderskich – Cornelis Rykwaert i Gorus Peron, a pracę nadzorował książęcy doradca budowlany Jean de Bonjour. Nowa siedziba balliwa otrzymała plan kwadratu z budynkiem mieszkalnym we wschodniej części i dziedzińcem otoczonym niskim murem. Całość otoczono fosą i założono ogród na osi. W 2. poł. XVIII wieku zniekształcono układ, burząc mur dziedzińca i zasypując fosę. Po 1945 roku w obiekcie funkcjonował dom kultury, lecz ok. 1970 roku został opuszczony, a w 1975 roku podpalony. Do dnia dzisiejszego zachował się w stanie ruiny. Zabytek należy do gminy. Długoletnie starania o pozyskanie środków na zabezpieczenie i udostepnienie zabytku przyniosły skutek. W ten sposób rozpoczął się pierwszy etap prac remontowo-zabezpieczających, mających na celu utrwalenie substancji zabytku i jej zachowanie w krajobraz kulturowym Ziemi Lubuskiej.
Zamek wzniesiony został w latach 1426–1429 na zrębach budowli z ok. 1350, jako siedziba balliwatu brandenburskiego. Przy odbudowie po pożarze, książę Maurycy de Nassau, polecił przekształcić go w rezydencję. W latach 1661–1666 zbudowane zostało barokowe założenie, zaprojektowane przez Jacoba von Campen i Petera Posta, na wzór prywatnego pałacu księcia w Amsterdamie. Budowę prowadziło dwóch mistrzów holenderskich – Cornelis Rykwaert i Gorus Peron, a pracę nadzorował książęcy doradca budowlany Jean de Bonjour. Nowa siedziba balliwa otrzymała plan kwadratu z budynkiem mieszkalnym we wschodniej części i dziedzińcem otoczonym niskim murem. Całość otoczono fosą i założono ogród na osi. W 2. poł. XVIII wieku zniekształcono układ, burząc mur dziedzińca i zasypując fosę. Po 1945 roku w obiekcie funkcjonował dom kultury, lecz ok. 1970 roku został opuszczony, a w 1975 roku podpalony. Do dnia dzisiejszego zachował się w stanie ruiny. Zabytek należy do gminy. Długoletnie starania o pozyskanie środków na zabezpieczenie i udostepnienie zabytku przyniosły skutek. W ten sposób rozpoczął się pierwszy etap prac remontowo-zabezpieczających, mających na celu utrwalenie substancji zabytku i jej zachowanie w krajobraz kulturowym Ziemi Lubuskiej.
