W październiku 2017 r. zakończyły się prace konserwatorskie we wnętrzu kościoła pw. Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze, które objęły malowanie ścian, empor, kolumn w nawie głównej i prezbiterium świątyni. Kolorystyka wnętrza ustalona została na podstawie badań konserwatorskich. W trakcie prac oczyszczono i uzupełniono elementy dekoracyjne na emporach, portalach i kolumnach. Całość utrzymana jest w jasnych i ciepłych barwach.
Warto przypomnieć, iż w tym roku obchodzimy jubileusz 100-lecia świątyni, która wzniesiony został z fundacji ustanowionej przez Georga Beuchelta i jego siostrę Liddy. Po śmierci brata w 1913 roku Liddy Beuchelt kierowała działalnością fundacji i pracami związanymi z realizacją świątyni. Pod budowę wybrano działkę przy al. Niepodległości należącą do Beucheltów. Dwa lata później rozpisano konkurs na projekt kościoła, który wygrał głogowski radca budowlany W. Wagner. Kamień węgielny pod budowę położono 19 maja 1915 roku, a już w kwietniu następnego roku obiekt nakryty był dachem. Kierownictwo budowy powierzono K. Dinklerowi z Essen. Prace murarskie poprowadził miejscowy potentat w branży budowlanej Carl Lorenz, a konstrukcje żelazobetonowe wykonała firma „Allgemeine Beton Eisengesellschaft”. Prace kamieniarskie zrealizowała firma „Deutsche Steinwerke” z Tempelhof. Okna wstawili „Prehl und Wagner" z Treptow. Organy wykonał Gustaw Heinze z Żar, a żyrandole – Max Kruger z Berlina. Uroczyste poświęcenie świątyni nastąpiło 3 stycznia 1917 roku. Pod względem stylowym kościół wraz z jego wystrojem czerpie inspiracje z bazylik wczesnochrześcijańskich. Wykorzystano zarówno formy artystyczne, jak i tematy ikonograficzne odwołujące się do tych wzorców. Jednocześnie pod względem technicznym kościół był na owe czasy śmiałą próbą zastosowania w architekturze sakralnej konstrukcji żelbetowej w połączeniu z tradycyjną konstrukcją murowaną.
Wnętrze świątyni w układzie bazylikowym otoczono emporami wspartymi na kolumnach z dekoracyjnymi kapitelami i nakryto stropem. Wspiera go osiem kolumn o gładkich trzonach, rozstawionych po cztery w jednym rzędzie. Głowice opracowano w czterech wzorach powtarzających się wymiennie po obu stronach kolumnady. Zdobią je motywy ślimacznic, liści akantu, rozety i przedstawienia aniołów. Kolumny zwieńczone są kapitelami. Parapety empor dołem zdobione są kroksztynami, a górą ujęte fryzem kostkowym. Kompozycję płycinową parapetów dopełniają dekoracyjne tonda z wpisanymi w nie powtarzającymi się motywami: rozety, krzyża w koronie cierniowej, kotwicy otoczonej łańcuchem, orła, statku na pełnych żaglach, połączonych obrączek, dwóch serc złączonych wychodzącymi zeń promieniami. Wszystkie ornamenty wtórnie pozłocono. Chór muzyczny, w centralnej części wygięty ku wnętrzu, zdobiony jest sceną z przedstawieniem orkiestry anielskiej.
W kościele zachował się również zespół witraży z dekoracją figuralną – aniołami ujętymi w ramy podkreślone bordiurą z dekoracją z wici roślinnej i winnych gron. Anioły przedstawione w półpostaci, w ujęciu „en face”, trzymają instrumenty muzyczne, kielichy, księgi lub też składają ręce do modlitwy.
Świątynia ta należy do cennych zabytków naszego regionu. Jej wartość, oprócz zachowanej formy architektonicznej i wystroju wnętrz i elewacji, podnosi przywrócona w trakcie ostatnich prac kolorystyka wnętrza.
Warto przypomnieć, iż w tym roku obchodzimy jubileusz 100-lecia świątyni, która wzniesiony został z fundacji ustanowionej przez Georga Beuchelta i jego siostrę Liddy. Po śmierci brata w 1913 roku Liddy Beuchelt kierowała działalnością fundacji i pracami związanymi z realizacją świątyni. Pod budowę wybrano działkę przy al. Niepodległości należącą do Beucheltów. Dwa lata później rozpisano konkurs na projekt kościoła, który wygrał głogowski radca budowlany W. Wagner. Kamień węgielny pod budowę położono 19 maja 1915 roku, a już w kwietniu następnego roku obiekt nakryty był dachem. Kierownictwo budowy powierzono K. Dinklerowi z Essen. Prace murarskie poprowadził miejscowy potentat w branży budowlanej Carl Lorenz, a konstrukcje żelazobetonowe wykonała firma „Allgemeine Beton Eisengesellschaft”. Prace kamieniarskie zrealizowała firma „Deutsche Steinwerke” z Tempelhof. Okna wstawili „Prehl und Wagner" z Treptow. Organy wykonał Gustaw Heinze z Żar, a żyrandole – Max Kruger z Berlina. Uroczyste poświęcenie świątyni nastąpiło 3 stycznia 1917 roku. Pod względem stylowym kościół wraz z jego wystrojem czerpie inspiracje z bazylik wczesnochrześcijańskich. Wykorzystano zarówno formy artystyczne, jak i tematy ikonograficzne odwołujące się do tych wzorców. Jednocześnie pod względem technicznym kościół był na owe czasy śmiałą próbą zastosowania w architekturze sakralnej konstrukcji żelbetowej w połączeniu z tradycyjną konstrukcją murowaną.
Wnętrze świątyni w układzie bazylikowym otoczono emporami wspartymi na kolumnach z dekoracyjnymi kapitelami i nakryto stropem. Wspiera go osiem kolumn o gładkich trzonach, rozstawionych po cztery w jednym rzędzie. Głowice opracowano w czterech wzorach powtarzających się wymiennie po obu stronach kolumnady. Zdobią je motywy ślimacznic, liści akantu, rozety i przedstawienia aniołów. Kolumny zwieńczone są kapitelami. Parapety empor dołem zdobione są kroksztynami, a górą ujęte fryzem kostkowym. Kompozycję płycinową parapetów dopełniają dekoracyjne tonda z wpisanymi w nie powtarzającymi się motywami: rozety, krzyża w koronie cierniowej, kotwicy otoczonej łańcuchem, orła, statku na pełnych żaglach, połączonych obrączek, dwóch serc złączonych wychodzącymi zeń promieniami. Wszystkie ornamenty wtórnie pozłocono. Chór muzyczny, w centralnej części wygięty ku wnętrzu, zdobiony jest sceną z przedstawieniem orkiestry anielskiej.
W kościele zachował się również zespół witraży z dekoracją figuralną – aniołami ujętymi w ramy podkreślone bordiurą z dekoracją z wici roślinnej i winnych gron. Anioły przedstawione w półpostaci, w ujęciu „en face”, trzymają instrumenty muzyczne, kielichy, księgi lub też składają ręce do modlitwy.
Świątynia ta należy do cennych zabytków naszego regionu. Jej wartość, oprócz zachowanej formy architektonicznej i wystroju wnętrz i elewacji, podnosi przywrócona w trakcie ostatnich prac kolorystyka wnętrza.
