Kościół został wzniesiony w XV w. jako salowy z trójbocznie zamkniętym prezbiterium. Od strony południowej posiada kruchtę z zachowanym, gotyckim sklepieniem gwieździstym. W 1770 r. świątynia została przebudowana – dobudowano wówczas od strony wschodniej zakrystię na rzucie prostokąta, zaś od strony zachodniej, pomiędzy przyporami zlokalizowano półkolisty przedsionek mieszczący wejście główne. W ten sposób gotycka budowla otrzymała barokowy kostium. Po XVIII w. od strony północno- wschodniej dostawiono założoną na nieregularnym rzucie przybudówkę (pomiędzy przyporą a ścianą zakrystii), której pomieszczenie jest skomunikowane z wnętrzem kościoła jedynie za pomocą dużego otworu okiennego. Pod ww. przybudówką znajduje się sklepiona kolebkowo krypta, do której prowadzą schody z nawy głównej. W 1921 r. od strony południowo – wschodniej świątyni dobudowano kaplicę na rzucie wycinka koła. Po wojnie kościół został opuszczony i do dnia dzisiejszego nie jest użytkowany. W 2017 r. przeprowadzono prace remontowe, polegające na remoncie dachu i przemurowaniu zniszczonych fragmentów murów w obrębie ich korony. Prace objęły częściową wyminę więźby dachowej nad korpusem kościoła (bez ingerencji w dobrze zachowaną więźbę wieżyczki usytuowanej centralnie) i naprawę więźby dachowej nad przedsionkiem, zakrystią, pomieszczeniem dobudowanym do zakrystii. Do pokrycia dachu zastosowano dachówkę karpiówkę w kolorze ceglastym, a na dachu kaplicy ułożono łupek, natomiast ścianki wieżyczki pokryto gontem.
Świątynia została wzniesiona z kamienia i cegły jako budowla salowa, orientowana, na planie czworoboku o dłuższych bokach wykreślonych faliście. Bryłę kościoła nakryto dachem dwuspadowym. Kaplicę nakrywa dach kopulasty pokryty łupkiem. Elewacje budowli zostały opracowane w nakrapianym tynku z delikatnie odciętymi i zatartymi na gładko narożnikami oraz zaznaczonymi w ten sam sposób pilastrami. Okna i drzwi ujmują proste opaski. Wnętrze kościoła okalają z trzech stron dwukondygnacyjne empory wsparte na drewnianych słupach. W prezbiterium znajdują się pozostałości konstrukcji ołtarza ambonowego z zachowaną fragmentarycznie polichromią i złoceniami. Do naszych czasów przetrwała częściowo posadzka ceglana oraz ceramiczna w obrębie kaplicy, w której znajduje się kamienna płyta nagrobna z 1937 r., zaś po zachodniej stronie od wejścia do kaplicy została wmurowana prostokątna piaskowcowa płyta z inskrypcją. Kościół w Gębicach jest cennym przykładem architektury sakralnej w regionie. Dzięki remontowi dachu został zabezpieczony na kolejne lata.
Świątynia została wzniesiona z kamienia i cegły jako budowla salowa, orientowana, na planie czworoboku o dłuższych bokach wykreślonych faliście. Bryłę kościoła nakryto dachem dwuspadowym. Kaplicę nakrywa dach kopulasty pokryty łupkiem. Elewacje budowli zostały opracowane w nakrapianym tynku z delikatnie odciętymi i zatartymi na gładko narożnikami oraz zaznaczonymi w ten sam sposób pilastrami. Okna i drzwi ujmują proste opaski. Wnętrze kościoła okalają z trzech stron dwukondygnacyjne empory wsparte na drewnianych słupach. W prezbiterium znajdują się pozostałości konstrukcji ołtarza ambonowego z zachowaną fragmentarycznie polichromią i złoceniami. Do naszych czasów przetrwała częściowo posadzka ceglana oraz ceramiczna w obrębie kaplicy, w której znajduje się kamienna płyta nagrobna z 1937 r., zaś po zachodniej stronie od wejścia do kaplicy została wmurowana prostokątna piaskowcowa płyta z inskrypcją. Kościół w Gębicach jest cennym przykładem architektury sakralnej w regionie. Dzięki remontowi dachu został zabezpieczony na kolejne lata.
