Impulsem do podjęcia działań mających na celu objęcie domu ochroną prawną był anonimowy sygnał mieszkańca Sieniawy Żarskiej, który zawiadomił Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, że drewniany dom z XVIII w. zagrożony jest dewastacją i rozbiórką. W związku z tym ustalono dane właścicieli obiektu i przeprowadzono oględziny. Ustalono, że dom nr 55 jest jednym z dwóch najstarszych we wsi budynków, które wzniesiono w XVIII w. Był to pierwotnie obiekt gospodarczy, który przekształcono na mieszkalny. W XIX- i w pocz. XX w. został częściowo podmurowany i rozbudowany o przedsionek. Obiekt wzniesiono na planie prostokąta, jest piętrowy, nakryty stromym dwuspadowym dachem, pokrytym dachówką ceramiczną karpiówką.
Budynek wzniesiono pierwotnie w konstrukcji zrębowej w partii przyziemia i szkieletowej na wysokości piętra. Wypełnienie konstrukcji szkieletowej stanowią strychulce obrzucone gliną z sieczką. Z czasem w miejsce zrębu w przyziemiu wprowadzono podmurówkę z kamienia i cegły. Na narożniku jednej ze ścian szczytowych zachował się fragment pierwotnej konstrukcji zrębowej. Ściany szczytowe osłonięto szalunkiem z desek.
Stan zachowania obiektu wskazuje na konieczność podjęcia prac remontowych. Jednak pomimo widocznych ubytków w konstrukcji szkieletowej, jej uszkodzeń mechanicznych, jak również widocznych nieszczelnościach w pokryciu dachu, szalunku ścian szczytowych i innych oznak zniszczenia, należy stwierdzić, iż oryginalna forma, budulec i układ konstrukcyjny zabytku są nadal zachowane. Z uwagi na XVIII-wieczną metrykę oraz drewnianą konstrukcję zabytek wyróżnia się nie tyko w skali miejscowości ale również regionu. Jego forma architektoniczna, budulec, rozwiązania konstrukcyjne, w tym strychulec jako materiał wypełnienia drewnianej konstrukcji, należą do rzadkich już w regionie rozwiązań zachowanych in situ. W związku z tym uznano, że dom jest cennym przykładem architektury drewnianej na obszarze historycznych Dolnych Łużyc i stanowi dokument, będący świadectwem historycznych rozwiązań materiałowych, konstrukcyjnych i formalnych. Należy zauważyć, iż zabytki w konstrukcji zrębowej i szkieletowej, tak charakterystyczne dla regionu, stanowią element ginący w krajobrazie kulturowym Dolnych Łużyc. Mimo więc, iż dom znajduje się w stanie wskazującym na potrzebę podjęcia remontu, to przedstawia istotne wartości historyczne i naukowe, których zachowanie leży w interesie społecznym. Stanowi pamiątkę historyczną dokumentującą dzieje wsi, jak również rozwój technik budowlanych w regionie. Wartość historyczna wyrażona jest poprzez jego łączność z dziejami wsi i regionu. Składa się na nią również autentyczność zabytkowej substancji (materiał, konstrukcja, forma architektoniczna), która pozwala uznać zabytek za dokument przeszłości. Naukowe wartości zabytku wyrażone są poprzez jego formę i funkcję jako elementu układu ruralistycznego. Równocześnie jest on świadectwem postępu technicznego w kontekście historycznym – dokumentuje rozwój technik budowlanych od XVIII do XX w. Naukową wartością zabytku jest również autentyzm substancji oraz jego integralność. Należy również podkreślić znaczenie zabytku w skali miejsca jako jednego z dwóch najstarszych zachowanych przykładów dawnej zabudowy wsi. Widoczne ślady długoletniego zaniedbania i braku remontów uzasadniają konieczność objęcia obiektu ochroną prawną.
Budynek wzniesiono pierwotnie w konstrukcji zrębowej w partii przyziemia i szkieletowej na wysokości piętra. Wypełnienie konstrukcji szkieletowej stanowią strychulce obrzucone gliną z sieczką. Z czasem w miejsce zrębu w przyziemiu wprowadzono podmurówkę z kamienia i cegły. Na narożniku jednej ze ścian szczytowych zachował się fragment pierwotnej konstrukcji zrębowej. Ściany szczytowe osłonięto szalunkiem z desek.
Stan zachowania obiektu wskazuje na konieczność podjęcia prac remontowych. Jednak pomimo widocznych ubytków w konstrukcji szkieletowej, jej uszkodzeń mechanicznych, jak również widocznych nieszczelnościach w pokryciu dachu, szalunku ścian szczytowych i innych oznak zniszczenia, należy stwierdzić, iż oryginalna forma, budulec i układ konstrukcyjny zabytku są nadal zachowane. Z uwagi na XVIII-wieczną metrykę oraz drewnianą konstrukcję zabytek wyróżnia się nie tyko w skali miejscowości ale również regionu. Jego forma architektoniczna, budulec, rozwiązania konstrukcyjne, w tym strychulec jako materiał wypełnienia drewnianej konstrukcji, należą do rzadkich już w regionie rozwiązań zachowanych in situ. W związku z tym uznano, że dom jest cennym przykładem architektury drewnianej na obszarze historycznych Dolnych Łużyc i stanowi dokument, będący świadectwem historycznych rozwiązań materiałowych, konstrukcyjnych i formalnych. Należy zauważyć, iż zabytki w konstrukcji zrębowej i szkieletowej, tak charakterystyczne dla regionu, stanowią element ginący w krajobrazie kulturowym Dolnych Łużyc. Mimo więc, iż dom znajduje się w stanie wskazującym na potrzebę podjęcia remontu, to przedstawia istotne wartości historyczne i naukowe, których zachowanie leży w interesie społecznym. Stanowi pamiątkę historyczną dokumentującą dzieje wsi, jak również rozwój technik budowlanych w regionie. Wartość historyczna wyrażona jest poprzez jego łączność z dziejami wsi i regionu. Składa się na nią również autentyczność zabytkowej substancji (materiał, konstrukcja, forma architektoniczna), która pozwala uznać zabytek za dokument przeszłości. Naukowe wartości zabytku wyrażone są poprzez jego formę i funkcję jako elementu układu ruralistycznego. Równocześnie jest on świadectwem postępu technicznego w kontekście historycznym – dokumentuje rozwój technik budowlanych od XVIII do XX w. Naukową wartością zabytku jest również autentyzm substancji oraz jego integralność. Należy również podkreślić znaczenie zabytku w skali miejsca jako jednego z dwóch najstarszych zachowanych przykładów dawnej zabudowy wsi. Widoczne ślady długoletniego zaniedbania i braku remontów uzasadniają konieczność objęcia obiektu ochroną prawną.
