W Klępsku, niewielkiej wsi powiatu zielonogórskiego w województwie lubuskim zachował się jeden z najcenniejszych i najstarszych obiektów drewnianej architektury sakralnej na terenie Polski. Ten niezwykle malowniczy wiejski kościółek jest znany i licznie odwiedzany przez turystów, historyków sztuki i konserwatorów ze względu na ukryty w jego wnętrzu klejnot – niezwykle cenny i bogaty, zachowany w pierwotnej formie gotycko – renesansowo-manierystyczny wystrój i wyposażenie oraz z uwagi na fakt, iż wschodnia ściana jego prezbiterium jest najprawdopodobniej najstarszą drewnianą ścianą w Polsce.
Świątynia, której początki sięgają wieku XIV reprezentuje typ niewielkiego, jednonawowego kościoła o dwukalenicowym dachu z wieżą od zachodu i prosto zamkniętym prezbiterium. Jego XVII-wieczna więźba dachowa kryta jest gontem. Zarówno niezwykle wczesne datowanie, będąca rzadkością drewniana, wieńcowa konstrukcja, ścian, konstrukcja więźby, bogaty i cenny wystrój i wyposażenie będące pozostałością i wkładem kulturowym i kultowym wszystkich pokoleń uczęszczających tu przez wieki wyznawców, świadczą dobitnie o jej wyjątkowości i stanowią o unikatowym charakterze świątyni.
Obecnie największym zagrożeniem dla obiektu jest zagrożenie pożarowe. Kościół posiada co prawda sprawny, monitorowany elektroniczny system sygnalizacji włamania i pożaru. Jest to jednak niewystarczające zabezpieczenie dla tak cennego obiektu. Cenna drewniana konstrukcja klępskiego kościoła i jego drewniany wystrój i wyposażenie są nieustannie narażone całkowitym zniszczeniem przez pożar.
Dotychczasowe bezpieczeństwo obiekt zawdzięcza swemu gospodarzowi, księdzu proboszczowi Olgierdowi Banasiowi, który dzięki osobistym wieloletnim doświadczeniom związanym z opieką nad klępskim kościołem, stał się wśród polskiego duchowieństwa jednym z wybitniejszych specjalistów w dziedzinie ochrony i zabezpieczeń sakralnych obiektów drewnianych oraz propagatorem tych zagadnień zarówno w środowiskach kościelnych, jak i świeckich. Nieustające od ponad 15 lat zaangażowanie Księdza Olgierda Banasia oraz grupy parafian we właściwe utrzymanie, zapewnienie bezpieczeństwa świątyni oraz rozsławianie jej walorów, zostało docenione przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, które sfinansowało nowoczesny system gaszenia, będący obecnie jednym z najnowocześniejszych i najskuteczniejszych ze znanych zabezpieczeń. Jest to technologia polska oparta w ogólnym zarysie na stosowanej, niezwykle innowacyjnej i skutecznej metodzie norweskiej. Innowacyjność proponowanej metody polega na zmianie podejścia do problemu gaszenia pożarów.
Dotychczasowe systemy ograniczały się do coraz lepszych metod wykrywania pożaru. Jednak bezpieczeństwo obiektów zależało dotychczas głównie od szybkości przeprowadzenia akcji ratowniczej. Z uwagi na fakt, iż większość najcenniejszych obiektów zlokalizowana jest w niewielkich miejscowościach, często znacznie oddalonych od jednostek straży pożarnej, w przypadku wystąpienia pożaru, mimo szybkiego jego wykrycia, czas potrzebny na zorganizowanie akcji gaśniczej jest zbyt długi, aby była ona skuteczna.
Opisywany nowy system polega na połączeniu systemu wykrywania i gaszenia wykrytego przez system pożaru. Jest to samoczynny, indywidualny dla każdego obiektu, samowystarczalny i niewymagający ingerencji człowieka układ. Rewelacyjność nowego systemu polegająca na zaopatrzeniu każdego obiektu nie tylko w indywidualny układ zewnętrznych spryskiwaczy umieszczonych na elewacji, ale także na zaopatrzeniu każdego z obiektów w indywidualne zbiorniki. Jest to możliwe, dzięki minimalnemu zapotrzebowaniu systemu na płyny potrzebne do generowania mgły. Dzięki powyższym innowacjom, zaopatrzony w nowy system obiekt, jest w przypadku pożaru samowystarczalny i niezależny od czynników zewnętrznych, przede wszystkim zaś od szybkości przeprowadzenia akcji gaśniczej, dzięki czemu wielokrotnie wzrasta jego bezpieczeństwo.
