Barokowa, parterowa siedziba szlachecka, została w 1840 przebudowana i podwyższona o drugą kondygnację. Jest murowany, prostokątny w założeniu, dwutraktowy z sienią przelotową, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym z powiekami.
Zbudowana w 1793 na zrębach renesansowej, klasycystyczna, murowana, parterowa z użytkowym poddaszem, nakryta dachem mansardowym.
Zbudowany w 2. poł. XIII w., został przesklepiony w XIV (prezbiterium) i XVI w. (nawa), powiększony o zakrystię i wieżę w XV w. Przy odbudowie po pożarze w 1760 przekształcono okna. Był remontowany i restaurowany w 70. i 90. latach XX w. Od czasu reformacji do 1945 należał do ewangelików.
Data kradzieży: 21-22.09.2004 r. Późnogotycka rzeźba Madonny z Dzieciątkiem wtórnie ustawiona w ołtarzu głównym kościoła parafialnego w Bieniowie. Figura była wykonana z drewna lipowego, polichormowana; wymiary: wysokość 135 cm (?), szerokość 45 cm (?). Obiekt figuruje w rejestrze zabytków województwa lubuskiego. Rzeźba nie była poddawana pracom konserwatorskim, została jedynie wspólczesnie przemalowana farbą olejną bez zgody wojewódzkiego konserwatora zabytków. Nie
Dwór w Bieniowie (niem. Benau) zlokalizowany jest w centralnej części wsi, w otoczeniu zabudowań folwarcznych skupionych wokół prostokątnego podwórza. Bieniów powstał przypuszczalnie już w połowie XIII wieku. Po raz pierwszy wieś została wymieniona w 1329 roku, jako własność Seyfridiusa de Benym. W połowie XIV wieku miejscowość została własnością Urlicha von
