Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w 1822, w stylu klasycystycznym, powiększony o wieżę w 1828 oraz zakrystię i kruchtę w 1904. Jest nieorientowany, murowany, prostokątny w planie, z zakrystią od północy i wieżą od południa.
Została zaprojektowana w berlińskiej pracowni architektonicznej Reinerus & Hetzel i zbudowana w latach 1902–1904. Eklektyczna budowla, murowana, założona jest na planie prostokąta z licznymi ryzalitami, piętrowa z trzykondygnacyjną wieżą w południowo-zachodnim narożniku. Elementami rezydencjonalnego założenia są oficyna i park.
Powstał wkrótce po 1772, w związku z rozwojem handlu warciańskiego. W latach 1979–1989 został wyremontowany dla potrzeb muzealnych. W partii przyziemia jest murowany, wyżej konstrukcji szkieletowej, prostokątny w rzucie, trzykondygnacyjny, nakryty dachem naczółkowym z licznymi wystawkami.
Neoklasycystyczny teatr, zbudowany w 1873, składa się z dwóch przyległych obiektów, murowanych, prostokątnych w rzucie, parterowych, nakrytych dachami dwuspadowymi. Reprezentacyjną część frontową zdobi w fasadzie okazały portyk kolumnowy, zwieńczony trójkątnym przyczółkiem.
Budynek składa się z dwu członów – starszego z 1810, klasycystycznego, parterowego z wysokim dwuspadowym dachem naczółkowym i dostawionego do niego od frontu w 1898 neoklasycystycznego, piętrowego o dachu płaskim.
Wzniesiony w latach 1799–1801, został powiększony w 1804 i ponownie w 1879 wg proj. architekta Roettera. Jest murowany, na planie wydłużonego prostokąta, trzykondygnacyjny, nakryty dachem dwuspadowym z wystawkami.
Powstały w 1724 z fundacji Maiera, obiekt był dwukrotnie powiększany, a w obecnej klasycystycznej postaci ukształtowany w 1824, wg proj. Davida Gilly’ego. Jest murowany, prostokątny w rzucie, piętrowy, o dachu dwuspadowym. Środek fasady został podkreślony pseudoryzalitem zwieńczonym trójkątnym przyczółkiem.
Zbudowane na przełomie XIII–XIV w. z kamienia narzutowego i cegły, wzmocnione były basztami typu łupinowego. Miały dwie bramy – Santocką i Młyńską, a od XVI w. trzecią – Wodną. W XVIII w. zasypano fosy, w latach 1827–1834 rozebrano bramy, a w następnym okresie do 1929 wyburzono etapami mury, zachowując odcinek
Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w latach 1928–1930 wg projektu Kurta Steinberga, prezentuje dobrą architekturę modernistyczną. Jest murowany z cegły, na planie rotundy, zwieńczony rodzajem niskiej latarni nakrytej dachem stożkowym. Elewacje świątyni i smukłej czworobocznej wieży artykułowane są rytmem prostokątnych wysokich okien.
Został zbudowany w 1907 przez gminę katolicką, w stylu neoromańskim. Jest założeniem bazylikowym, z pseudotranseptem, z prezbiterium zakończonym półkolistą absydą i wieżą nakrytą hełmem ostrosłupowym. Budowlę zaprojektował architekt Konrad Nuon, a polichromią ozdobił Teodor Nüttgens.
