Lokacja: Nowa Sól

Zbudowany w latach 1744–1747, został w 1759 spalony przez wojska rosyjskie, a po 10. latach odbudowany. W 1961 obiekt zaadaptowano na salę gimnastyczną. Architektonicznie przypomina dom mieszkalny, bo taki był nakaz pruskich władz. Jest murowany, prostokątny w rzucie, piętrowy, nakryty dachem naczółkowym z sygnaturką w kalenicy.  

Został wzniesiony w 1900 przez gminę wyznaniową staroluterańską. Zaprojektowany przez mistrza budowlanego O. Kühna z Kożuchowa, jest budowlą orientowaną, murowaną, jednonawową z półkolistą absydą prezbiterialną, zakrystią od północy i przedsionkiem od zachodu. Ceglane, oskarpowane elewacje przeprute są wysokimi oknami.  

Neoromański, zbudowany jako ewangelicki w latach 1835–1839 wg proj. Augusta Stülera. Stroną prezbiterialną skierowany na północ, murowany z cegły, jednoprzestrzenny z wydzieloną wewnętrznie półkolistą absydą, z zakrystią od zachodu i ośmioboczną wieżą od południa. Wnętrze przekryte stropem, opięte dwukondygnacyjnymi emporami wspartymi na filarach.  

Pierwotnie ewangelicki, zbudowany w latach 1591–1596, fundacji Daniela Preussa – cesarskiego zarządcy dóbr solnych. Przejęty w 1651 przez katolików, został powiększony w 1782 o kruchtę a w 1880 o transept i zakrystię. W 1945 zniszczony został barokowy hełm wieży, odbudowany w formie ostrosłupa. Kościół był remontowany i restaurowany w 70.