Do rejestru zabytków województwa lubuskiego wpisano drewnianą stodołę w miejscowości Luboszyce, gm. Gubin, powiat krośnieński
Stodoła znajduje się w granicach zespołu folwarcznego, w sąsiedztwie pałacu w Luboszycach. Wieś położona jest na obszarze historycznych Dolnych Łużyc. Najstarsze wzmianki odnoszące się do historii miejscowości pochodzą z roku 1452, kiedy to odnotowano nazwę miejscowości Lubusy. Wówczas dobra należały do rodziny von Dalwitz. W roku 1527 stanowiły one własność rodu von Heide, w roku 1578 – Grünberg i – Löben. W wieku XVII właścicielami majątku były rodziny von Strachwitz, von Auritz i Tschander. W połowie XVIII stulecia dobrami władał przedstawiciel rodu von Maxen, a po nim rodzina von Seydel, która pozostała tam do roku 1945. Przedstawiciel tego rodu – Eugeniusz von Seydel w latach 1846 – 1860 wybudował neogotycki pałac, wokół którego ukształtował się zespół pałacowo–parkowo–folwarczny. Drewniana stodoła, zlokalizowana w pobliżu folwarku, związana jest funkcjonalnie z zespołem rezydencjonalnym w Luboszycach. Wzniesiona została na przełomie XVIII i XIX w. Stodoła jest obiektem założonym na rzucie prostokąta, parterowym, nakrytym stromym dachem dwuspadowym, usytuowanym kalenicowo względem drogi wiejskiej. Zbudowano ją w konstrukcji szkieletowej drewnianej z wypełnieniem szachulcowym,
na kamienno–ceglanych fundamentach. Na osi elewacji frontowej oraz tylnej znajdują się wrota przejazdowe (od frontu zabezpieczone płytą OSB). Wnętrze doświetlają kwadratowe otwory okienne od frontu. Większość fachów posiada wypełnienie z mieszkanki gliny i trzciny, tynkowane od strony zewnętrznej. Niektóre fachy wypełniono wtórnie cegłą, inne zabezpieczono płytą OSB. Ściany szczytowe w partii poddasza oszalowane są deskami. Pokrycie dachowe jest wtórne – z blachy. Więźba dachowa jest drewniana w konstrukcji dwujętkowej ze stolcem. Mimo usunięcia części jej elementów jej oryginalny układ jest nadal czytelny. We wnętrzu znajduje się klepisko.
W ocenie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków stodoła w Luboszycach jest cennym przykładem architektury szachulcowej na obszarze Dolnych Łużyc. Należy zauważyć, iż budowle w konstrukcji szachulcowej, tak charakterystyczne dla tego regionu, z uwagi na materiał z jakiego zostały wzniesione, stanowią element ginący w krajobrazie kulturowym Dolnych Łużyc. Mimo więc faktu, iż stodoła w Luboszycach znajduje się w stanie wskazującym na potrzebę podjęcia remontu (ubytki fachów, braki elementów więźby, wtórne i zużyte pokrycie dachowe), jej zachowanie leży w interesie społecznym. Stodoła zachowała oryginalną formę architektoniczną, obiekt ten wyczerpuje znamiona zabytku, określone w definicji zawartej w art. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz przedstawia istotne wartości historyczne, artystyczne i naukowe. Wpis stodoły do rejestru zabytków pozwoli na zapewnienie warunków prawnych, a przez to również organizacyjnych i finansowych, umożliwiających trwałe zachowanie zabytku oraz jego zagospodarowanie i utrzymanie, zgodnie z dyspozycją art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W związku z powyższym uznano, iż istnieją merytoryczne przesłanki do objęcia zabytku ochroną prawną poprzez wpis do rejestru zabytków.
na kamienno–ceglanych fundamentach. Na osi elewacji frontowej oraz tylnej znajdują się wrota przejazdowe (od frontu zabezpieczone płytą OSB). Wnętrze doświetlają kwadratowe otwory okienne od frontu. Większość fachów posiada wypełnienie z mieszkanki gliny i trzciny, tynkowane od strony zewnętrznej. Niektóre fachy wypełniono wtórnie cegłą, inne zabezpieczono płytą OSB. Ściany szczytowe w partii poddasza oszalowane są deskami. Pokrycie dachowe jest wtórne – z blachy. Więźba dachowa jest drewniana w konstrukcji dwujętkowej ze stolcem. Mimo usunięcia części jej elementów jej oryginalny układ jest nadal czytelny. We wnętrzu znajduje się klepisko.
W ocenie Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków stodoła w Luboszycach jest cennym przykładem architektury szachulcowej na obszarze Dolnych Łużyc. Należy zauważyć, iż budowle w konstrukcji szachulcowej, tak charakterystyczne dla tego regionu, z uwagi na materiał z jakiego zostały wzniesione, stanowią element ginący w krajobrazie kulturowym Dolnych Łużyc. Mimo więc faktu, iż stodoła w Luboszycach znajduje się w stanie wskazującym na potrzebę podjęcia remontu (ubytki fachów, braki elementów więźby, wtórne i zużyte pokrycie dachowe), jej zachowanie leży w interesie społecznym. Stodoła zachowała oryginalną formę architektoniczną, obiekt ten wyczerpuje znamiona zabytku, określone w definicji zawartej w art. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz przedstawia istotne wartości historyczne, artystyczne i naukowe. Wpis stodoły do rejestru zabytków pozwoli na zapewnienie warunków prawnych, a przez to również organizacyjnych i finansowych, umożliwiających trwałe zachowanie zabytku oraz jego zagospodarowanie i utrzymanie, zgodnie z dyspozycją art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. W związku z powyższym uznano, iż istnieją merytoryczne przesłanki do objęcia zabytku ochroną prawną poprzez wpis do rejestru zabytków.
