W 2011 roku Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków objął ochroną prawną poprzez wpis do rejestru zabytków województwa lubuskiego pod numerem rejestru L–439/A neogotycki kościół filialny pod wezwaniem świętej Małgorzaty Węgierskiej we wsi Ługów. Wraz z kościołem ochroną objęto także teren przykościelny oraz zabytkowy mur.
Miejscowość Ługów położona jest na terenie gminy Świebodzin, w powiecie świebodzińskim. Kościół jest zlokalizowany w środkowej części centralnego placu wsi, zwanego nawsiem. W bezpośrednim jego sąsiedztwie znajduje się założenie dworsko- folwarczne.
Historia ługowskiego kościoła związana jest z dziejami wsi, którą po raz pierwszy wymienia dokument z 1257 roku wśród dóbr klasztoru w Paradyżu. Fundatorem pierwszej, najprawdopodobniej drewnianej świątyni niewiadomego wezwania, która powstała tu przypuszczalnie już w XIII wieku, był jeden z paradyskich opatów. Podczas reformacji obiekt został czasowo przejęty przez protestantów, jednak, mimo przejścia niemal całej ludności na luteranizm, wrócił w ręce katolików w 1654 roku. Obecny, neogotycki kościół powstał na miejscu wcześniejszego w połowie XIX wieku, dzięki działalności ówczesnego proboszcza katolickiej parafii pw. św. Michała Archanioła w Świebodzinie, dr Franza Xavera Künzera, który był także inicjatorem budowy i przebudowy innych kościołów należących do świebodzińskiej parafii, m.in. w Borowie. Budowlę wzniosła świebodzińska firma Louisa Kramma . Można przypuszczać, że wykonano wówczas także ceglane bramki w części zachodniej kamiennego muru, będącego najprawdopodobniej pozostałością po starszej świątyni. Jej pozostałościami mogą być także przeniesione do neogotyckiej świątyni elementy wyposażenia w postaci barokowego obrazu Immculaty oraz malowanych na desce przedstawień dwóch aniołów. Obecnie kościół jest filią, utworzonej 15 sierpnia 2006 roku, Parafii w pobliskim Wilkowie.
Niewielka świątynia została wymurowana z czerwonej cegły licowej. Partię cokołową wzniesiono z ciosów łamanego granitu. Spoinę wykończono podwójnym rytem. Prostokątną w rzucie nawę nakryto dwuspadowym dachem. Węższe, niższe od nawy prezbiterium, nakryto dachem wielospadowym. Wyrastającą w zachodniej części kalenicy nawy, niewysoką, murowaną wieżę nakryto strzelistą iglicą. Dachy pokryto czerwoną dachówką karpiówką, zaś iglicę wieży blachą. Zwieńczone profilowanym gzymsem, podzielone na przęsła ceglanymi szkarpami elewacje, przepruto symetrycznie rozmieszczonymi otworami okiennymi. Umieszczone w elewacji frontowej wejście główne zaakcentowano prostym portalem w formie uskokowego obramienia z trójkątnym naczółkiem i sterczynami. Wszystkie otwory i blendy ukształtowano ostrołukowo i ujęto w uskokowe obramienia z ceramicznych kształtek, z których wykonano wszystkie detale i zdobienia elewacji.
Salowe wnętrze nawy nakryto płaskim stropem belkowym, zaś prezbiterium przesklepiono. W drzwiach zachowała się historyczna stolarka z maswerkowym nadświetlem oraz zawiasami, zamkiem i klamką. W obiekcie zachowały się historyczne elementy wystroju w postaci empory organowej z ażurową, drewnianą balustradą, stolarki drzwiowej, stopnic schodów, ceramicznych posadzek oraz wyposażenie w postaci elementów ołtarza z obrazem olejnym na płótnie, przedstawiającym Immaculatę oraz dwóch przedstawień aniołów malowanych na desce, dzwonu, fisharmonii i pulpitu.
Obiekt reprezentuje charakterystyczny dla regionu typ wiejskiej niewielkiej, salowej świątyni z wyodrębnionym, niższym, wielobocznie zamkniętym prezbiterium, nakrytym osobnym dachem. Zabytek zachował pierwotną, jednolitą stylowo, neogotycką formę, wyróżniającą się szlachetnymi proporcjami, zwartą i harmonijną bryłą oraz precyzyjnym wykończeniem elewacji z oszczędnym detalem architektonicznym.
Teren przykościelny, pełniący prawdopodobnie w przeszłości funkcję cmentarza, kryje być może pozostałości istniejącej tu starszej świątyni. Wraz z otaczającym go kamiennym, starszym od kościoła murem, tworzy kompozycyjną i kulturową całość, związaną integralnie z kościołem.
