Miasto rozwinęło się z osady targowej, przy trakcie z Poznania na Łużyce, w miejscu przeprawy przez Gniłą Obrę. Babimost, należący do Wielkopolski, w kon. XIII w. dostał się we władanie książąt głogowskich, lecz w 1329 Władysław Łokietek przywrócił go Polsce. Prawa miejskie uzyskał w XIII lub w pocz. XIV w. Jako miasto królewskie o statusie starostwa niegrodowego, otoczony był troską władców, otrzymując kolejne przywileje w 1397 i 1530,z nadań Władysława Jagiełły i Zygmunta Starego. Rozwój przestrzenny miasta nastąpił po 1652, kiedy starosta babimojski Krzysztof Żegocki założył Nowe Miasto, na północ od starego ośrodka, zasiedlając je sukiennikami-emigrantami ze Śląska i Moraw. Od tego czasu sukiennictwo odgrywało w gospodarce miasta czołową rolę. W XVIII w. wykształciła się kolejna enklawa sukiennicza, położona dalej na północ, skupiona przy małym, prostokątnym placu. Drewniana zabudowa mieszkalna ulegała zniszczeniom przy każdym pożarze miasta. Dopiero po pożodze w 1832 znaczną cześć domów odbudowano w postaci murowanej. Zachowały się do dziś przy Rynku oraz przy ulicach Zamkowej, Szewskiej i Piłsudskiego – parterowe, sytuowane kalenicowo. Zwarty kompleks parterowych domów z ok. poł. XIX w. stanowi zabudowa rynku Nowego Miasta (pl. Kopernika), a najbardziej reprezentacyjne kamienice, o architekturze eklektycznej i secesyjnej położone są przy ul. Piłsudskiego. Czytelne etapy przestrzennego rozwoju w obecnym planie miasta, wraz z zabytkami architektury, stanowią o wartościach kulturowych Babimostu.
Rokitno – bazylika mniejsza pw. Matki Bożej Rokitniańskiej
Kościół w Rokitnie należy do wybitnych przykładów sakralnej architektury doby baroku w Polsce. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1378
