Buków, park pałacowy

Park pałacowy położony jest w zach. części wsi Buków (niem. Buckow), po prawej stronie drogi w kierunku Kalska, z której to prowadzi główny wjazd na teren założenia. Powierzchnia parku wynosi 4 ha, zajmując obszar na planie nieregularnego prostokąta. Obszar założenia ograniczają od pn. i wsch. zabudowania folwarczne, od strony zach. grunty rolne, zaś pd. ścianę stanowi wiejska zabudowa. W pd.-wsch. części parku znajduje
się neorenesansowy pałac.
W 1849 r. Georg Wilhelm von Finck właściciel majątku w Bukowie wzniósł rezydencję1. Od 1859 r. dobra przejęła rodzina von Sydow. Z inicjatywy właścicieli wokół rezydencji założono w poł. XIX w. okazały ogród. Następnie majątek zmieniał właścicieli. W 1931 r. Erich Schulz przeprowadził renowację pałacu. Po II wojnie światowej rezydencja przeszła na własność Skarbu Państwa i była użytkowana przez PGR. Po 1945 r. w pałacu wykonano dwa remonty. Pierwszy przeprowadzony przez PGR wiązał się z wprowadzeniem dodatkowych pomieszczeń i odnowieniem elewacji, następny – w latach 50. XX w. związany był z adaptacją pałacu na szkołę. Założenie stanowi obecnie własność Gminy Sulechów.
Park pałacowy charakteryzuje się swobodną kompozycją, nawiązującą do stylu krajobrazowego. W centralnej części założenia istnieje niewielka polana (użytkowana aktualnie jako boisko szkolne). W pd. partii parku istnieje zagłębienie, przypuszczalnie po dawnej sadzawce, natomiast w pn. części zachowały się ruiny i relikty grobowców – prawdopodobnie byłych właścicieli lub członków ich rodzin. W parku występuje gęsta sieć drożna. Założenie oparto na wprowadzeniu różnorodnych gatunków drzew, na ich formach pokrojowych, barwach i efektach plastycznych. Wśród starodrzewia, który często zachował charakter drzew pomnikowych umiejętnie zostały wplecione grupy drzew wiekowo młodszych oraz pojedynczo drzewa aklimatyzowane. Szata roślinna parku jest bardzo bogata. Spośród drzew obcych gatunków wymienić należy platana klonolistnego (Platanus hispanica), tulipanowca amerykańskiego (Liriodendron tulipifera), miłorząb dwuklapowy (Ginkgo biloba), wiązowiec zachodni (Celtis occidentalis), sosnę wejmutkę (Pinus strobus) i sosnę czarną (Pinus nigra)3. Przeciętny wiek drzewostanu parkowego wynosi ok. 120-140 lat, natomiast najstarsze pojedyncze okazy drzew liczą ok. 190-200 lat. Do drzew o cechach pomników przyrody zaliczono trzy dęby, jedną lipę i jednego kasztanowca białego (Aesculus hippocastanum). Pośród drzew okazałych wyróżnić można dęby, lipy, klony, kasztanowce, buki, świerki i sosny wejmutki (Pinus strobus). Warstwę podszytową tworzą głównie śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus) i bez czarny (Sambucus nigra). W ruinie natomiast występuje prostownica (Millium effusum), turzyca palczasta (Carex digitata), gajowiec żółty (Galeobdolon luteum).
Układ przestrzenny parku zachował się w swoich pierwotnych zarysach. Widoczne są kwatery ogrodowe z dość dobrze utrzymanymi ścieżkami. Wzdłuż wsch. granicy parku wprowadzono wtórnie ogrodzenie z prefabrykatów betonowych. Na obrzeżach powierzchni rozwinęła się liczna warstwa krzewów oraz powstała niewielka przestrzeń z murawą trawiastą. Wskutek zaniedbań, na znacznej powierzchni parku postępował niekontrolowany rozrost samosiewu młodych drzew i krzewów, które w 2012 r. zostały selektywnie wycięte, przez co cenny układ drzew stał się bardziej czytelny.