Drwalewice (niem. Wallwitz) położone są w odległości ok. 1 km na pn. od drogi prowadzącej z Kożuchowa do Bytomia Odrzańskiego. Założenie pałacowo-parkowe wraz z dużym folwarkiem znajduje się w zach. części wsi przy skrzyżowaniu drogi do Nowego Żabna i drogi w kierunku Sokołowa. Założenie składa się z podwórza gospodarczego z budynkami inwentarskimi od strony zach. oraz oddzielonej od niego obecnie asfaltową szosą, części rezydencjonalnej, w skład której wchodzi pałac i park krajobrazowy o powierzchni 4,3 ha. Teren pałacu i parku oraz teren folwarku otacza ogrodzenie z siatki. Budynki obecnie nie są użytkowane.
Istniejący obecnie, neogotycki pałac został ukształtowany prawdopodobnie w wyniku trzech faz budowlanych. Relikty renesansowego dworu zachowały się tylko w piwnicach obecnej budowli. Kolejna przebudowa miała miejsce w 1791 r., a podczas ostatniej przebudowy w XIX w. dobudowane zostały wieże i loggie od pn. oraz ryzalit od pd.
Pierwsze wzmianki o wsi Drwalewice pochodzą już z XIII w., gdzie wymieniana jest jako uposażenie parafii w Solnikach1. Od poł. XIV w. Drwalewice należały do rodziny von Unruh. Budowę pierwszej, renesansowej siedziby – dworu obronnego prawdopodobnie ok. poł. XVI w., przypisuje się ostatniemu przedstawicielowi rodu, którym był Hans Wolff von Unruh. Pod k. XVI w. Drwalewice należały do Balthazara von Braun. W XVII w. wieś należała do rodziny von Lüttwitz. Na przełomie XVIII/XIX w. majątek kupuje P.G. von Strempel, który prawdopodobnie przebudował istniejący tam dwór. W 2 poł. XIX w. majątek znajdował się w rękach rodziny von Müller, a od 1872 r. do 1945 r. Drwalewice pozostawały w rękach rodziny von Eichmann. Przyjmuje się, że obecny neogotycki pałac został wzniesiony ok. 1875 r. w miejscu wcześniejszego dworu. Po 1945 r. w majątku utworzono PGR, a w pałacu znajdowały się mieszkania dla pracowników. Obecnie budynek znajduje się w rękach prywatnych. W k. lat 80. XX w. przeprowadzono remont pałacu.
Park otaczający od wsch. neogotycki pałac stanowi obecnie zwarty masyw drzewostanu, który w części pd. budują głównie kilkusetletnie dęby szypułkowe (Quercus robur). Najbardziej okazały osobnik ma 608 cm obwodu. Pojedynczo występują również osobniki lipy drobnolistnej (Tilia cordata), jesionu wyniosłego (Fraxinus excesior), wiązu szypułkowego (Ulmus leavis), kasztanowca zwyczajnego (Aesculus hippocastanum), robinii akacjowej (Robinia pseudoacacia), osiki (Populus tremula) oraz klonu srebrzystego (Acer saccharinum). Na uwagę zasługuje stary osobnik klonu polnego (Acer campestre), o obwodzie 80 cm, co jest dosyć rzadko spotykane u tego niewielkiego drzewa lub krzewu. Klon ten dodatkowo porasta bluszcz pospolity (Hedera helix). Rzadko występujący podszyt tworzą śnieguliczka biała (Symphoricarpos albus), bez czarny (Sambucus nigra), klon pospolity (Acer platanoides) oraz tawuła (Spirea sp.). Wzdłuż drogi prowadzącej od pd. do pałacu znajduje się szpaler dębów czerwonych (Quercus rubra) założony pod k. XIX w.
Ciekawostką zoologiczną jest występowanie na terenie parku podlegającego ochronie największego w Polsce chrząszcza w rodziny kózkowatych Cerambycidae – kozioroga dębosza (Cerambyx cerdo). Ślady jego żerowania widoczne są na starym dębie rosnącym przy drodze asfaltowej w pobliżu pałacu. Jest to gatunek termofilny, związany ze starymi dębami rosnącymi na nasłonecznionych stanowiskach, często właśnie w parkach. Ślady żerowania w postaci dużych „hakowatych” chodników są charakterystyczne dla tego gatunku.
Park wymaga rewaloryzacji.
