Łęknica – Park Mużakowski

Leży w   Dolinie Nysy Łużyckiej po  obu  jej  stronach. Zajmuje powierzchnię ok.  1000  ha., której  większa część znajduje się po  stronie polskiej  /ok.  800  ha/. Rok  1815, kiedy  Książe Herrmann Ludwik von  Pückler ogłosił mieszkańcom Muskau zamiar założenia parku, można uznać za  datę jego  powstania. Książę zainspirowany angielskimi parkami, które  oglądał w  czasie swojej  podróży do  Anglii w  1811  r., poświęcił cały  swój  majątek na  stworzenie jednego z  najwybitniejszych dzieł europejskiej sztuki ogrodowej 1  poł.  XIX  w. Pierwsze nasadzenia rozpoczęto już  w  latach 1811-1812 na  zboczach od  Domu Angielskiego do  Mostu Królewskiego, a  w  latach 1817-1819 uformowano koryto Nysy i  staw zamkowy.

W  1821  r. park odwiedza znany architekt F. Schinkiel i  wykonuje szkice budowli ogrodowych, zgodnie z  wizją Księcia. Z  parkiem związani byli  także znani ogrodnicy: Jakub Henryk Rehder, Piotr Józef Lahne, znany architekt krajobrazu, dyrektor Sanssouci. Mimo kryzysu finansowego w  1823  r. książę otworzył sanatorium, w  1825 – Gloriettę, z  której  roztacza się widok na  "cztery obrazy ramowane grupami drzew". W  latach 1832-1835 wykopano "Jezioro Dębów". W  1840  r. Park Główny zajmuje 168  ha, a  Park Górski i  Uzdrowiskowy 89  ha.

Trudności finansowe pogłębiły się do  tego  stopnia, że  w  1845  r. Pückler zmuszony jest  sprzedać posiadłość hrabiom Nostitz i  Hatzfeld. W  1848  r. dobra stają  się własnością Księcia Fryderyka Niderlandzkiego. Zatrudnia on  od  1852  r. do  1878 na  stanowisku inspektora ogrodu i  parku ucznia Pücklera, Edwarda Petzolda, który  wraz  z  ogrodnikiem Kirchnerem kontynuują koncepcje Pücklera. W  latach 1858-66 na  powierzchni 54  ha  tworzą Arboretum, w  którym posadzono ponad  80  000 roślin sprowadzonych z  całych Niemiec i  St.  Petersburga. Przez  50  lat było ono  uważane za  największy zbiór drzew w  Europie Środkowej. Za  czasów Fryderyka Niderlandzkiego dokończono koncepcję parku Pücklera, budując Most Pocztowy, Most Kratowy, Most Królewski i  Arkadowy, przebudowano Stary i  Nowy Zamek. W  tym  czasie park obejmował już  550  ha. Niewielkie zainteresowanie parkiem wykazał hrabia von  Arnim, który  kupił dobra w  1919  r. Jedynymi pracami, które  wykonano było  oczyszczenie przez  Rudolfa Luche w  1928  r. arboretum z  drzew skarłowaciałych, przygotowując tereny pod  pola golfowe. W  1931  r. po  raz  pierwszy uznano 240  ha za  teren chroniony. Park został zniszczony w  okresie II  Wojny Światowej i  ulegał dalszemu niszczeniu po  wojnie. Mimo to  Park Mużakowski należy do  najwspanialszych parków krajobrazowych Środkowej Europy.