Łęknica, park pałacowy przy ul. Wojska Polskiego 2

Zespół pałacowo-parkowy przy tzw. Belwederze znajduje się w pd.-zach. części Łęknicy (niem. Lugknitz). Granice założenia o pow. 1,2 ha, w kształcie prostokąta są czytelne i wyznaczają je: od wsch. ulica Wojska Polskiego, od zach. krawędź doliny Nysy Łużyckiej i od pn. tory nieczynnej linii kolejowej. Natomiast w części pn. (poza ogrodzeniem), za linią kolejową, park ma swoją historyczną kontynuację obecnie w postaci parku miejskiego.
Historia powstania tzw. Belwederu i parku związana jest z istniejącą po drugiej stronie drogi, hutą szkła, założoną w 1898 r. przez Eduarda Urbianz. Po śmierci założyciela huty w 1904 r., zarząd nad nią przejął jego syn Oskar. I to właśnie on, prawdopodobnie w 1925 r., wzniósł naprzeciw huty budowlę o cechach klasycyzujących oraz secesyjnych. W rękach rodziny Urbianz pozostawała ona do 1945 r. Po wojnie tzw. „Belweder” był siedzibą zakładowego klubu huty szkła, a od 1992 r. stał się własnością gminy Łęknica i pełnił funkcję Domu Kultury, a obecnie jest to siedziba Ośrodka Kultury Sportu i Rekreacji.
Park Belwederski został założony w poł. XIX w., pomiędzy 1840 a 1856 r. i stanowił część wielkoprzestrzennego założenia parkowego księcia Hermanna von Pückler Muskau, właściciela dóbr mużakowskich w latach 1811-1845. Ok. 1856 r. wybudowano drogę łączącą park z położonym ok. 700 m na pn. arboretum, utworzonym w latach 1857-1867 przez E. Petzolda na polecenie ówczesnego właściciela dóbr mużakowskich, księcia Fryderyka Niderlandzkiego. W 2 poł. XIX w. powstała linia kolejowa, służąca również hucie szkła, która przecięła równoleżnikowo Park Belwederski. Historyczny drzewostan parkowy został podzielony na dwie, obecnie już odmienne stylistycznie, części. Aktualnie wpisana do rejestru zabytków, pd. część Parku Belwederskiego obejmuje teren położony bezpośrednio przy pałacu Urbainzów. Drzewostan buduje tutaj głównie dąb szypułkowy (Quercus petraea), buk zwyczajny (Fagus sylvatica), lipa drobnolistna (Tilia cordata), dąb czerwony (Quercus rubra), oraz pojedynczo brzoza brodawkowata (Betula pendula), sosna zwyczajna (Pinus sylvestris), modrzew europejski (Larix decidua), grab zwyczajny (Carpinus betulus), daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii) oraz buk odmiany purpurowej (Fagus sylvatica ‘Purpurea’). Jednym z głównych akcentów dendrologicznych parku jest malownicza grupa 4 sosen czarnych (Pinus nigra), rosnących przed pałacem od strony zach. Dwie sosny są zrośnięte, trzecia posiada 3 pnie, a czwarta 2 pnie. Najgrubsza sosna czarna posiada 283 cm obwodu. W części pd. parku znajduje się formowane wzniesienie. Park jest ogrodzony od strony ulicy murowanym ogrodzeniem z drewnianymi przęsłami, a z pozostałych stron metalową siatką. Historyczna kontynuacja parku, za torami w części pn. (poza ogrodzeniem), stanowi aktualnie park miejski. Ta część posiada bardziej urozmaicone ukształtowanie terenu z łagodnymi wzniesieniami i niewielkimi polanami, co nadaje parkowi bardziej otwarty charakter. Mieszany drzewostan tworzą dąb szypułkowy, grab zwyczajny, robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia), brzoza brodawkowata, lipa drobnolistna, osika (Populus tremula), sosna czarna i buk zwyczajny. Od strony drogi znajduje się szpaler cisów (Taxus baccata) i berberysu Thunberga f. purpurowa (Berberis thunbergii ‘Atropurpurea’). Ozdobą parku są okazy kilku starych drzew. Rośnie tutaj brzoza brodawkowata o obwodzie 208 cm, sosna czarna o obwodzie 230 cm oraz monumentalny dąb szypułkowy o obwodzie 576 cm, niestety z wypaloną w środku dziuplą. Na całym terenie znajdują się młode nasadzenia miłorzębu dwuklapowego (Ginkgo biloba), kasztanowca zwyczajnego (Aesculus hippocastanum) oraz buka zwyczajnego.