Obok istniejących jeszcze na terenie województwa zielonogórskiego ciekawych przykładów ludowego budownictwa drewnianego w postaci chat i całych zagród o konstrukcji zrębowej czy szkieletowej, zachowały się obiekty starego budownictwa przemysłowego, reprezentowanego głównie przez wiatraki, związane od stuleci nierozłącznie z krajobrazem danego regionu. Stanowią one kontynuację jednego z najprostszych narzędzi, służących do rozcierania ziarna, a mianowicie żaren obrotowych. Jednym z najstarszych wiatraków województwa zielonogórskiego jest wiatrak – koźlak zbudowany w 1817 roku w Lubięcinie. Pierwszym właścicielem był Dawid Fiedler, a budowniczym cieśla Gotfryd Breiter z Nowej Soli.
Podstawę budowli stanowi pionowa oś, osadzona na czterech skrzyżowanych belach i związana z nimi za pomocą zastrzałów. Tak skonstruowana podstawa nosi nazwę „kozioł” i stąd wzięło się określenie dla całego wiatraka. Osadzony na „koźle” dwukondygnacjowy budynek posiada konstrukcję szkieletową. Ściany szalowane są deskami, całość nakryta dwuspadowym dachem krytym gontem. Do jego spodniej części przymocowana jest długa belka, służąca do obracania wiatraka w kierunku wiatru. Na belce znajduje się napis dotyczący budowy. Siłą napędową jest wiatr, obracający cztery skrzydła umocowane na głowicy wału napędowego, które za pośrednictwem osadzonych na wale kół palecznych i innych mechanizmów transmisyjnych poruszają kamienie młyńskie.
